Πάει και η Τσικνοπέμπτη. Καλά ήτανε. Στις Σέρρες έχουμε έθιμο κάθε Τσικνοπέμπτη να στήνονται από το πρωί σε όλους τους δρόμους πρόχειρα μαγκάλια και το ψήσιμο πάει σύννεφο. Λουκάνικα, σουβλάκια, σουτζουκάκια, παντσέτες, οτιδήποτε που να βγάζει μπόλικη τσίκνα. Έτσι είναι σα να ζεις μέσα σε τεράστια ψησταριά. Το αλκοόλ ρέει άφθονο από το πρωί και το βράδυ κάποιοι κεντρικοί δρόμοι κλείνουν λόγω των μασκαράδων. Πραγματική λαοθάλασσα με τη μουσική να παίζει σε όλη την πόλη. Σε διάφορα σημεία στήνονται πάρτυ από το δήμο και από μαγαζιά. Μου αρέσει αυτή η κατάσταση αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί ο κόσμος περιμένει τη συγκεκριμένη μέρα για να την εκδηλώσει. Μια φορά το χρόνο είναι πολύ λίγο.
Επηρεασμένοι από όλα τα παραπάνω πήρα αγκαζέ την κυρία hackaday εφόσον μακιγιαριστήκαμε και μασκαρευτήκαμε και βρεθήκαμε σε ένα μαγαζί όπου μας περίμεναν φίλοι για να διασκεδάσουμε. Η φτώχια θέλει καλοπέραση. Αυτό να μην το ξεχνάτε ποτέ. Στο δρόμο για το μαγαζί σταμάτησα με το αυτοκίνητο για να πάρω τσιγάρα και ο κακομοίρης ο περιπτεράς κόντεψε να πάθει συγκοπή γιατί εμφανίστηκα εντελώς ξαφνικά και ο φουκαράς είναι κάποιας ηλικίας. Πολύ πιθανό να νόμισε ότι ήρθε ο χάρος να τον πάρει. Το γιατί παραλίγο να πάθει θα το δείτε στις παρακάτω φωτό. Τελικά όλα καλά, το ΕΚΑΒ δεν το χρειαστήκαμε.
Φτάσαμε στο μαγαζί όπου ένας ραδιοφωνικός σταθμός είχε πάρτυ και το μάθαμε κατά τη διάρκεια της βραδιάς. Κόσμος υπήρχε, κέφι υπήρχε, χορός μέχρι να ξεβιδωθούμε, το αλκοόλ έρεε άφθονο αλλά υπήρχε ένα θέμα με τη μουσική. Τα ηχεία πετούσαν σκόνη. Τι εννοώ; Πέρα από τα κλασικά λάτιν, οι δύο D.J.s έπαιξαν όλες τις τελευταίες επιτυχίες των δεκαετιών εξήντα και εβδομήντα με ελάχιστες αναφορές στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα. Υπ' όψην ότι έχουμε 2010. Δεν καταλαβαίνω γιατί ο κόσμος και πολλοί D.J.s έχουν συσχετίσει αποκλειστικά τα καρναβάλια με τη λάτιν και με τη ντίσκο. Άλλα μουσικά είδη που μπορείς να κάνεις κέφι δεν υπάρχουν; Για παράδειγμα υπάρχoουν οι: Ska, Rock 'n Roll, Rockabilly, Blues, Rock Soul (εννοώ Aretha Franklin, Ray Charls κλπ.). Κατά τ' άλλα το παίζουν και ειδήμονες τρομάρα τους. Μετά έβαλαν κινηματογραφικά λαϊκά, μετά ξανά λάτιν και μετά ξαφνικά κάτι αργά κομμάτια (ένα από αυτά ήταν και το Oh mon amour - Christophe). Έλεος δηλαδή. Έπεσε το ξενέρωμα του αιώνα. Συνέχισαν έτσι για καμιά δέκα με δεκαπενταριά λεπτά μέχρι να καταλάβουν τι μαλακία έκαναν. Έπαιξαν και σύγχρονη ελληνική μουσική. Ποπ! Της δεκαετίας του εξήντα! Τεσπα!
Όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε, σχετικά νωρίς γιατί οι υπόλοιποι εκτός από 'μένα δουλεύουν, μας έφεραν τη λυπητερή. Εν ολίγοις μας έπιασαν τον κώλο και απόδειξη γιοκ! Σε γενικές γραμμές καλά ήταν, μόνο που εγώ έχω ένα θέμα με τη μουσική μιας και είναι ένας βασικός παράγοντας για να περάσω καλά εκτός από την καλή παρέα. Άντε και του χρόνου με υγεία και όχι με ανεργία.
Για πείτε μου τώρα πως περάσατε και 'σεις την Τσικνοπέμπτη!
