R.I.P.

... Και ο Μιχαλάκης μας την έκανε εις τόπον χλοερόν... Για τον Michael Jackson μιλάω. Πριν δυο μέρες άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο. Ποτέ δεν ήμουν fan του συγκεκριμένου καλλιτέχνη και της μουσικής που πρέσβευε αλλά δε μπορώ να πω ότι δεν είχε ταλέντο και ότι δεν είναι σημαντικό κεφάλαιο της παγκόσμιας μουσικής ιστορίας.
Η ιστορία του λίγο - πολύ γνωστή. Δύσκολα παιδικά χρόνια μ' έναν βίαιο και αυταρχικό πατέρα, τραγουδούσε από πιτσιρικάκι με τ'αδέρφια του (προτιμώ τα τότε τργούδια της soul που ερμήνευε από τα μετεγενέστερα του), μετά άρχισε να έρχεται η επιτυχία. Δυστυχώς η επιτυχία δεν ερχόταν μόνη της αλλά με πολλά χάπια, εμμονές, πλαστικές εγχειρήσεις που του κατέβαλαν το σώμα και όταν έφτασε στην κορυφή για παρέα είχε τη μοναξιά. Μετά ήρθε ο κατήφορος, οι δίκες, η χρεοκοπία και στα πενήντα ένα του έσβησε το καντήλι του.
Είδα ένα video που μετά από πολλά χρόνια πήγε σε ένα super market όπου όλοι οι υπάλληλοι και οι πελάτες ήταν γνωστοί του μεταμφιεσμένοι και ο Michael Jackson πριν το καταλάβει ένιωθε ότι ήταν στη Disneyland. Φανταστείτε τη μοναξιά ένιωθε στη Neverland.

Άλλος ένας καλλιτέχνης που μας άφησε χθες το απόγευμα είναι ο ηθοποιός Σπύρος Καλογήρου. Ο γνωστός κακός του ελληνικού κινηματογράφου άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία ογδόντα επτά ετών. Τον τελευταίο καιρό είχε πάρα πολλά προβλήματα με την υγεία του.
Ο Σπύρος Καλογήρου γεννήθηκε στην Αθήνα και έπαιξε σε πάνω από πενήντα ταινίες. Ήταν παντρεμένος με την επίσης ηθοποιό Ευαγγελία Σαμιωτάκη, είχε ένα γιο και μια εγγονή.
Το γέλιο του ήταν χαρακτηριστικό. Σαν σήμα κατατεθέν του. Στις ταινίες έπαιζε το ρόλο του κακού αλλά στην πραγματικότητα ήταν ένα ήσυχος και καλός άνθρωπος. Ήταν ένας από τους τελευταίους μεγάλους ηθοποιούς του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου που τους έχουμε κοντά μας.