ΣΕ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ

Όπως ανέφερα σε προηγούμενο post για άλλη μια φορά έμεινα άνεργος. Δεν απογοητεύομαι εύκολα γιατί πιστεύω ότι μόνο για τον τεμπέλη δεν έχει δουλειά. Όχι ότι δεν υπάρχει μεγάλο πρόβλημα ανεργίας στην Ελλάδα απλά αν κάποιος έχει μεγάλη ανάγκη θα κάνει και μια δουλειά που δεν είναι αντάξια των πτυχίων του και δεν τον αντιπροσωπεύει. Βλέπετε είναι και η ανάγκη για επιβίωση που μας ωθεί να κάνουμε πράγματα που δε μας αρέσουν, αρκεί να βγαίνει ο άρτος ο επιούσιος. Τώρα όσοι θέλουν να εργαστούν αποκλειστικά μόνο πάνω στο αντικείμενο που έχουν σπουδάσει (ναι υπάρχουν αρκετοί απ΄αυτούς), καλό θα ήταν να ρίξουν λίγο νερό στο κρασί τους.
Ένας γνωστός μου με παρέπεμψε σε ένα φίλο του που έχει μαγαζί με κινητά και υπολογιστές και ήθελε ένα άτομο που να γνωρίζει από υπολογιστές. Προς στιγμήν χάρηκα αλλά φρόντισα να κατέβω από τα σύννεφα έγκαιρα και σύντομα για να μη βρεθώ απροετοίμαστος προ εκπλήξεων και καλά έκανα.
Πήγα για να μιλήσω (στην ουσία ήταν μια άτυπη συνέντευξη) και είδα ότι τα πράγματα δεν ήταν τόσο ρόδινα όσο φαινόταν τα πρώτα λεπτά όταν μου είπε ότι δίνει τα νόμιμα και ίσως κάτι παραπάνω. Ώρες αγοράς αλλά ενδέχονται και υπερωρίες, ένσημα προς το παρόν δε μπορεί να κολλάει, ίσως από τη νέα χρονιά, δεν αναγνωρίζει τριετίες και όταν με ρώτησε τι μισθό θέλω του είπα 900 ευρώ με απώτερο σκοπό μου την αυτασφάλιση εφόσον δε θέλει να μου κολλάει ένσημα. Τότε είπε ότι μπορεί να δώσει μέχρι 700 ευρώ. Αυτά είναι τα νόμιμα και ίσως κάτι παραπάνω που μου είπε στην αρχή; Μου πρότεινε και εναλλακτική λύση. Βέβαια! Να μπω στο ταμείο ανεργίας για να φάω και 'γω λίγο από το κράτος και να δουλεύω παράλληλα σ' αυτόν. Σίγουρα όμως δε σκεφτόταν το δικό μου καλό και όταν ο ίδιος μου αποκάλυψε ότι ο προηγούμενος που δούλευε σ' αυτόν για τέσσερα χρόνια χωρίς ένσημο, κατάλαβα ότι δε χρειαζόταν περισσότερο συζήτηση το όλο θέμα. Κοινώς δε θα έβλεπα χαΐρι εκεί πέρα.
Μου είπε ότι κανένα μικρό μαγαζί δεν αναγνωρίζει τριετίες και δε δίνει πρώτο μισθό 900 ευρώ. Μόνο κάποιες μεγάλες εταιρίες. Τότε μια σκέψη μου ήρθε στο μυαλό για τις μικρές επιχειρήσεις που φωνάζουν οι ιδιοκτήτες τους ότι βουλιάζει η αγορά. Μήπως βουλιάζουν μόνοι τους; Εφόσον οι εργασιακές συνθήκες και οι οικονομικές απολαβές είναι τρισάθλιες για τους άτυχους που δουλεύουν σε αυτούς φυσικό δεν είναι οι εργαζόμενοι ή οι υποψήφιοι εργαζόμενοι να τα συζητάνε με τους φίλους και γνωστούς τους; Φυσικό δεν είναι να δημιουργείται ένα αρνητικό αίσθημα γι' αυτές τις επιχειρήσεις και με κίνητρο το τελευταίο να μποϋκοτάρουν έστω και άθελα τους αυτούς τους έξυπνους μαγαζάτορες που θέλουν να βγάλουν και από τη μύγα ξύγκι αρκεί να δίνουν όσο το δυνατό λιγότερα στους εργαζομένους τους;
Αυτό θα συνεχίζεται να γίνεται εφόσον έχουν τη σιωπηλή συγκατάθεση της πολιτείας να κάνουν κάτι τέτοιο και εφόσον η τελευταία δεν τους ελέγχει ούτε στο ελλάχιστο. Το να κάνεις καταγγελία στην επιθεώρηση εργασίας και στο Ι.Κ.Α. δεν είναι κάτι δύσκολο. Το να βρεις μετά την καταγγελία δουλειά είναι δύσκολο και ιδιαίτερα στην επαρχία. Όταν οι εργοδότες κάνουν κλίκες και συνεννοούνται για το πόσα, τι και αν θα δίνουν είναι πολύ εύκολο να μαθευτεί το όνομα των υποψηφίων υπαλλήλων που έχουν προβεί στο θανάσιμο αμάρτημα της καταγγελίας. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα οι τελευταίοι να μη μπορούνε να βρούνε δουλειά άσχετα αν είναι ικανοί. Θα έπρεπε το κράτος να επεμβαίνει αυτεπάγγελτα με τακτικούς ελέγχους στους διάφορους εργοδότες για να νιώσουν και οι εργαζόμενοι μια ασφάλεια. Δυστυχώς όμως στην Ελλάδα είναι λίγο δύσκολο να συμβεί αυτό.