ΑΡΧΑΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΑΘΑΝΑΤΟΝ
Δευτέρα, 30 Αυγούστου 2004. 0:24΄ π.μ. 28οι Ολυμπιακοί αγώνες τέλος. Θλίψη, συγκίνηση, χαρά, συναισθήματα ανάμικτα. Η γιορτή τελείωσε και θα επαναληφθεί σε άλλο μέρος μετά από τέσσερα χρόνια. Πολλές φορές αυτό το μαγικό κουτί που σε μεταφέρει σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου και αποκαλούμε τηλεόραση έχει τη δύναμη να σε κάνει να δακρύσεις.
Πριν από λίγη ώρα είδα να ολοκληρώνεται η τελετή λήξης της 28ης Ολυμπιάδας και αναρωτιέμαι αν και κατά πόσο τηρήθηκε το ολυμπιακό πνεύμα. Επί δεκαεφτά μέρες άνθρωποι απ’ όλα τα μέρη της υφηλίου γιορτάζουν σαν μικρά παιδιά στην Αθήνα, τη διοργανώτρια πόλη. Σύνορα καταργούνται και όλοι γίνονται φίλοι. Σχεδόν δέκα χιλιάδες αθλητές συνυπάρχουν στο ολυμπιακό χωριό αρμονικά. Ολυμπιακό χωριό! Μια μικρογραφία του κόσμου όπου τα μέλη της ζουν μαζί, τρώνε μαζί, διασκεδάζουν μαζί, αστειεύονται και ερωτεύονται. Δυστυχώς η ολυμπιακή εκεχειρία δεν υπήρξε ούτε αυτή τη φορά. Άλλη μια ευκαιρία χάθηκε για ειρήνη. Με θυμώνει το γεγονός ότι μία συντριπτική μειοψηφία καρεκλοκένταυρων εμποδίζει την παγκόσμια ειρήνη. Εφόσον αυτό μπορεί να επιτευχθεί στο ολυμπιακό χωριό για δεκαεφτά μέρες τότε γιατί δεν μπορεί να επιτευχθεί σε ολόκληρο τον πλανήτη για πάντα;
Συγκινήθηκα όταν είδα σε αυτό το μαγικό κουτί μία παρέα Φιλανδών να τραγουδούν σχεδόν σε άπταιστα ελληνικά τον ελληνικό εθνικό ύμνο. Δάκρυσα όταν στον τελικό του TAE KWON DO οι δύο αθλητές, ο Έλληνας και ο Κορεάτης, κατέρριψαν τους όρους πρώτος και δεύτερος, χρυσό και ασημένιο, γιατί αγκαλιάστηκαν και ανέδειξαν το αθλητικό ιδεώδες. Ήταν και οι δύο πρώτοι, νίκησε ο αθλητισμός. Μαγεία! Μεγαλείο!
Ταράχτηκα όταν είδα στις τελετές έναρξης και λήξης (περισσότερο στη δεύτερη) υλικά πράγματα να παίρνουν ανθρώπινη υπόσταση όπως η μεγάλη δάδα που φιλοξενούσε τη ολυμπιακή φλόγα στο Ο.Α.Κ.Α. Την ώρα που σηκωνόταν για να έρθει σε ορθή θέση και να σβήσει η φλόγα με ένα φύσημα από ένα κοριτσάκι φάνταζε σαν άνθρωπος που ήταν στα τελευταία του.
Μαγεύτηκα με το αυγουστιάτικο φεγγάρι που έλουζε με το ασημένιο του φως όλο τον κόσμο και τα πάντα φάνταζαν υπέροχα.
Υπήρχαν και τα παρατράγουδα. Ντόπινγκ. Το μάθαμε και αυτό για το καλά. Δυστυχώς οι χορηγοί για να δώσουν πρέπει να πάρουν πιο πολλά (ανιδιοτέλεια ε!;). Για να επιτευχθεί αυτό πρέπει οι αθλητές να γίνουν υπεράνθρωποι και να καταρρίπτουν συνεχώς ρεκόρ. Αυτό γίνεται με σύμμαχους τις διάφορες αθλητικές βιομηχανίες και φαρμακοβιομηχανίες, που μπαίνουν και αυτές στο χορό, και ανταγωνίζονται μεταξύ τους ποια θα βγάλει το πιο μη ανιχνεύσιμο και πιο αποτελεσματικό χάπι ή οτιδήποτε άλλη μορφή έχει το ντοπάρισμα. Αποτέλεσμα; Ο αθλητής μπαίνει σε δεύτερη μοίρα όπως και το άθλημα. Τι βρίσκεται άραγε σε πρώτη μοίρα; Μα φυσικά τα νούμερα και τα χρήματα. Τίποτε άλλο.
Η ολυμπιακοί αγώνες πρέπει να είναι γιορτή. Πρέπει να είναι ευκαιρία για ειρήνη. Πρέπει να αναδεικνύεται η ανθρωπιά, η φιλία, η συνεργασία.
Δε θέλω να αναφέρω ονόματα για να μην προσωποποιήσω τους ολυμπιακούς αγώνες. Τους αγώνες τους κάνουμε εμείς οι άνθρωποι. Οι αγώνες είναι αποτέλεσμα συλλογικής προσπάθειας και έτσι πρέπει να είναι.
Αθλητικές διοργανώσεις, μικρές και μεγάλες, γίνονται πολλές και παντού. Τι είναι όμως αυτό που κάνει τους ολυμπιακούς αγώνες μοναδικούς; Δεν είναι τα αναψυκτικά, οι κινητές τηλεφωνίες και όλα τα άλλα που μπαίνουν σαν χορηγοί με απώτερο σκοπό το κέρδος. Είναι το ολυμπιακό ιδεώδες. Η φιλία και η συναδέλφωση των λαών. Η ειρήνη και η αγάπη μεταξύ των ανθρώπων. Η άμιλλα και ο σεβασμός. Η εκεχειρία. Πιστεύω ότι όλα αυτά δε χάθηκαν, απλά βρίσκονται σε λήθη και είναι αναγκαίο να αφυπνιστούν γιατί ζούμε σε δύσκολους καιρούς και είναι μία σίγουρη διέξοδος για παγκόσμια ειρήνη.
