Μια γνωστή μου την περασμένη εβδομάδα φιλοξενούσε δυο φίλες της που είχε να τις δει σχεδόν δυο χρόνια (από τότε που τελείωσε το πανεπιστήμιο δηλαδή). Εννοείται ότι οι φίλες με το που ανταμώθηκαν έκαναν σα χαζές για την επανασύνδεση της παρέας. Έκαναν σχέδια για το πως θα περνούσαν καλύτερα αυτές τις δέκα μέρες που θα ήταν μαζί. Οι χαρές δυστυχώς δεν κράτησαν πολύ.
Οι φιλοξενούμενες ήταν αραχτές όλη μέρα κάθε μέρα και η γνωστή μου ξεσκίζοταν να τις εξυπηρετήσει. Να κάνει πρωϊνό, να μαγειρέψει μεσημεριανό, βραδυνό, να πλύνει τα πιάτα, να καθαρίζει το σπίτι, να τις βγάλει έξω και να τις κερνάει, να τις κάνει περιήγηση στα αξιοθέατα κλπ. Με λίγα λόγια ψόφησε από την κούραση. Ως και τα ρούχα τους έβαζε στο πλυντήριο γιατί οι άλλες δυο φακλάνες το μόνο που ήξεραν να κάνουν είναι να το ξύνουν. Η αναισθησία δηλαδή σε όλο της το μεγαλείο.
Μπάνιο έκαναν μόνο μια φορά κατά τη διάρκεια της δεκαήμερης παραμονής τους και το μόνο που έκαναν ήταν να μακιγιάρονται και να αδειάζουν το ψυγείο. Η κατάσταση βγήκε εκτός ελέγχου όταν έκαναν μπάνιο και άφησαν την τουαλέτα μέσα στις τρίχες και τα νερά. Ως και μπατονέτες χρησιμοποιημένες βρέθηκαν στο τραπέζι του σαλονιού της φίλης μου. Με τα παπούτσια και τις παντόφλες που κυκλοφορούσαν έξω στην πόλη κυκλοφορούσαν και μέσα στο σπίτι.
Ενώ έβλεπαν την οικοδέσποινα να ξεσκίζεται να καθαρίζει οι δύο μοντέλες δε συγκινήθηκαν να κάνουν μια κίνηση για να βοηθήσουν την πρώτη η οποία δεν κάπνιζε αυτές τις δέκα μέρες μέσα στο ίδιο της το σπίτι για να μην ενοχλήσει ο καπνός τις άλλες δυο κότες.
Από την πέμπτη μέρα τα νεύρα της φίλης μου έγιναν σμπαράλια και το μετάνιωσε χίλιες φορές που τις κάλεσε αλλά επειδή είναι ευγενικός άνθρωπος μέχρι αηδίας (θύμα τη λέω εγώ) δεν είπε τίποτα.
Μόνο την ώρα το αποχαιρετισμού (και της λύτρωσης) όταν έφευγαν οι φιλοξενούμενες της είπαν: "Θα τα ξαναπούμε σύντομα" και η απάντηση της ήταν: "Δε νομίζω".
