Σας έτυχε ποτέ να βρεθείτε σε μια δύσκολη κατάσταση και να ενεργήσουνε άλλοι για λογαριασμό σας αυτοβούλως οδηγούμενοι από την καλή τους θέληση για να σας βοηθήσουν χωρίς να σας ενημερώσουν αλλά το αποτέλεσμα τελικά να είναι αρνητικό για εσάς;
Κάτι τέτοιο μου συνέβει τις τελευταίες μέρες και μου έχει γαμήσει την ψυχολογία κυριολεκτικά. Δε θα επεκταθώ σε λεπτομέρειες. Καταννοώ την καλή πρόθεση ορισμένων αλλά το να αποφασίζουνε και να πράττουνε άλλοι για 'μένα χωρίς να γνωρίζω τίποτα δε μπορώ να το δεχτώ. Δε θέλω άλλους σωτήρες, ούτε λόγια συμπάθειας και λύπησης. Την ησυχία μου θέλω. Φτάνει. Καταλαβαίνω ότι θέλουνε να βοηθήσουν αλλά όταν δραστηριοποιούνται για 'μένα εν αγνοία μου το πιο πιθανό είναι να κάνουν ζημιά έστω και άθελα τους. Αυτό το είχα επισημάνει και παλιότερα (κατ' ιδίαν και όχι στο ιστολόγιο) αλλά κάποιοι δε θέλουν να με καταλάβουν. Δεν είναι αχαριστία. Απλά δε μπορώ να λειτουργήσω έτσι. Θέλω τον έλεγχο του εαυτού μου και της ζωής μου να τα έχω αποκλειστικά εγώ. Αν χρειαστεί να ζητήσω κάτι σίγουρα θα το κάνω. Δεν είμαι τόσο ντροπαλός.
Όταν για να επιτευχθεί το ιδεατό πρέπει να καταπατήσω τις αρχές μου και τον εγωισμό μου αυτό το θεωρώ παταγώδη αποτυχία. Έχω και μια περηφάνια γαμώ το φελέκι μου. Κατουρημένες ποδιές δε φίλησα ποτέ τα τελευταία τριάντα έξι σχεδόν χρόνια που ζω. Δε θα το κάνω τώρα.
Υ.Γ.: Χρόνια πολλά σε όλους και σε όλες.
