Προς όλες τις αναγνώστριες: ΜΗΝ ΠΑΡΕΤΕ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ.
Αναφέρομαι σε μια συγκεκριμμένη τύπισσα. Διαβάστε παρακάτω και θα δείτε.
Στο διαμέρισμα που μένω τώρα μετακόμισα στα τέλη του περασμένου Μάρτη. Όλα ωραία και όλα καλά μέχρι... Μέχρι που ανακάλυψα ότι οι ένοικοι στο διαμέρισμα που βρίσκεται ακριβώς πάνω από το δικό μου έχουν ένα κατοικίδιο. Ένα σκυλάκι που έτσι και αρχίσει να γαυγίζει δε λέει να σταματήσει. Κοινώς: ΤΗ ΓΑΜΗΣΕΣ!
Το καλοκαίρι, περισσότερο, γαυγίζει από τα άγρια χαράματα. Ξεκινάει από της 4 ενώ πρέπει να ξυπνήσω στης 5 για να πάω στη δουλειά. Το μεσημέρι που είναι πάλι ώρα κοινής ησυχίας πάλι γαυγίζει. Ένα πράγμα σα να έχει χρονοδιακόπτη ο οποίος ενεργοποιείται τις πιο ακατάλληλες ώρες για να μου σπάσει τα νεύρα και τ' αρχίδια με αποτέλεσμα να μην κοιμηθώ. Διάβασα το καταστατικό της πολυκατοικίας και είδα ότι τα κατοικίδια απαγορεύονται. Εγώ δεν είμαι κατά των κατοικιδίων αλλά καλό θα είναι οι ιδιοκτήτες να τα εκπαιδεύουν λιγάκι. Τα ζώα μαθαίνουν, οι άνθρωποι δε μαθαίνουν. Έκανα παράπονα στην ιδιοκτήτρια του σκύλου (η οποία αποδείχτηκε σκύλα) και οι απαντήσεις της ήταν του στυλ: "Ζώο είναι, τι περιμένεις;", "Γαυγίζει μόνο όταν λείπω", "Τί να το κάνω;" και άλλα. Όταν της είπα για εκπαίδευση γυρνάει και μου λέει: "Τι λέτε κύριε; Είχατε ποτέ κατοικίδιο; Τα ζώα δεν εκπαιδεύονται. Σιγά μην το τυραννήσω για να μάθει να κάθεται". Το θέμα είναι ότι, εκτός όλων των άλλων, το σκυλάκι κατουράει και μέσα στο ασανσέρ και στις σκάλες. Η ιδιοκτήτρια του όμως που τυγχάνει να είναι αρκετά σνομπ, σιγά μην πάει να καθαρίσει τις ακαθαρσίες.
Σήμερα που δε δούλευα είπα να ευχαριστηθώ τη μοναδική μέρα που έχω ελεύθερη και να κοιμηθώ λιγάκι παραπάνω. Από της 6:30 το πρωί ο κοπρίτης πάλι βάρεσε εγερτήριο με αποτέλεσμα να κοιμηθώ με το ζόρι πέντε ώρες.
Όλοι στην πολυκατοικία παραπονιούνται αλλά ο μόνος που έπιασε να μιλήσει την κυρία σκυλού ήμουν εγώ. Και η πλάκα ποια είναι! Έγινα και ο κακός γιατί πολλοί που ενοχλούνται από τα γαυγίσματα πήραν το μέρος της γειτόνισας για να μη γίνουν κακοί.
"Μια πόρτα μας χωρίζει": λένε όλοι. Πολλές φορές αυτή η πόρτα γίνεται η αφορμή να ανεχόμαστε πράγματα που δε θα 'πρεπε και χάρη σ' αυτήν την ανοχή άλλοι εκμεταλεύονται καταστάσεις.
Η αναισθησία της συγκεκριμμένης δεν έχει όριο επειδή αντί να πει ευχαριστώ που δεν της κάνουμε καταγγελία και να κοιτάξει να κάνει κάτι για το πρόβλημα που δημιουργεί, έχει το θράσος να ζητάει και τα ρέστα!
