Το γέλιο λένε είναι πηγή ζωής. Συμφωνώ απόλυτα. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να γελάσουμε. Ένα ανέκδοτο, μία κωμωδία στην τηλεόραση ή στο DVD, μία επιθεώρηση (θέατρο), διάφορα απρόσμενα ευτράπελα που συμβαίνουν σε μας ή σε άλλους, μία αστεία κατάσταση.
Υπάρχουν άνθρωποι που το επάγγελμα τους (για 'μένα είναι λειτούργημα) είναι να μας κάνουν να γελάμε. Ένας απ' αυτούς είναι και ο Λάκης Λαζόπουλος με την εκπομπή του Αλ Τσαντίρι. Δεν έχω πρόβλημα να κάτσω και να τον παρακολουθήσω στην τηλεόραση αλλά δεν πορώνομαι κιόλας. Σίγουρα γελάω μ' αυτά που λέει αλλά αρκετές φορές δε συμφωνώ μαζί του. Κάποιες φορές νομίζω ότι του βγαίνει μια κακία και είναι απόλυτος σε κάποια πράγματα που λέει. Σίγουρα δε μπορεί να με αντιπροσωπεύσει μέσα από την εκπομπή του μιλώντας για τα πράγματα που είναι δύσκολα σήμερα για τον απλούστατο λόγο ότι πληρώνεται καλά και είναι από τους έχοντες. Δε λέω, τηλεόραση είναι και θα παριστάνει και λίγο τον αγωνιστή για να δείξει ότι είναι δίπλα στον απλό πολίτη για να έχει τηλεθέαση, αλλά όχι και έτσι.
Λένε η σάτυρα δεν έχει όρια. Για 'μένα σίγουρα έχει. Αν οι καλλιτέχνες πούνε ότι έχει όρια η σάτυρα είναι σα να κόβουν το ψωμί οι ίδιοι από τον εαυτό τους. Δεν τους συμφέρει. Δε γίνεται όμως όταν η σάτυρα καταντάει χλευασμός να τη δεχόμαστε σαν αμάσητη τροφή. Είμαι σίγουρος ότι αν ειπωθεί για κάποιον από εμάς κάτι σαν αυτά που βλέπουμε και γελάμε, αν δηλαδή μπούμε στη θέση του κάθε σατυριζόμενου, από ένα σημείο και μετά δε θα μας αρέσει και θα δυσανασχετούμε, ειδικά όταν η πλάκα χοντραίνει.
