Συνήθως στο blog μου δε γράφω για πολιτικά κόμματα. Τους θεωρώ όλους ίδιους. Τριακόσια άτομα που καλοβολεύτηκαν με δωρεάν αυτοκίνητα, δωρεάν laptops, δωρεάν 52 αεροπορικά εισιτήρια (μετ' επιστροφής για Αθήνα), προσωπικούς αστυνομικούς, τρελλά φράγκα και άλλες πολλές αβάντες.
Στη βουλή όλοι διαφωνούν αλλά όταν πρόκειται να αυξήσουν το μισθό τους ως διά μαγείας συμφωνούν άπαντες. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πιο δεξιό από ποτέ, η Νέα Δημοκρατία πιο αριστερή από το Κ.Κ.Ε., το ΛΑ.Ο.Σ. μιλάει στην αρχαία ελληνική και η αριστερά σε άλλο γαλαξία στον πλανήτη Γκούφη. Δεν μπορούνε να συμφωνήσουν σε θέματα που είναι για το κοινό καλό όπως η παιδεία, η υγεία και άλλα και δεν μπορούνε να χαράξουν μια κοινή γραμμή εξωτερικής πολιτικής.
Οι ξύλινοι λόγοι δίνουν και παίρνουν παντού και σε όλα τα Μ.Μ.Ε. για όλα τα θέματα. Για σοβαρά θέματα σε άλλες χώρες γίνονται δημοψηφίσματα. Αυτό στην Ελλάδα είναι αδιανόητο.
Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είναι το μπάχαλο όπου ζούμε σήμερα. Ίσως μερικοί (μπορεί και πολλοί) να μην τους αρέσει αυτό το post επειδή ανήκουν σε κάποιο πολιτικό χώρο (κόμμα). Δικαίωμα τους. Δικαίωμα μου είναι και να λέω αυτά που πιστεύω (η απάντηση μου σε αυτούς).
Αφορμή για να γράψω αυτό το άρθρο ήταν μια συζήτηση που είχα πριν από λίγο με ένα γνωστό μου ο οποίος αν και δεν έχει στον ήλιο μοίρα είναι φανατικά κολλημένος στη Νέα Δημοκρατία. Από τη μια βρίζει για την κατάντια μας και από την άλλη μη τυχόν και του θίξει κάποιος το κόμμα που πιστεύει. Φάσκει και αντιφάσκει με λίγα λόγια. Πιστεύω ότι πολλοί βρίσκονται σε παρόμοια θέση. Χρειάζεται μια γενική αφύπνιση για να σταματήσουμε να είμαστε θύματα των τριακοσίων υψηλόμισθων δημοσίων υπαλλήλων μας.
