Οδύνη. Μια λέξη που έχασε τη σημασία της τις τελευταίες μέρες γιατί παρελάζει σε όλους τους ξύλινους πολιτικούς και δημοσιογραφικούς λόγους. Ειλικρινά θέλω να ξεράσω και δεν μπορώ. Σκηνοθεσία στο έπακρον, μουσική υπόκρουση σε μονταρισμένα videos, θεατρικές ερμηνείες και βαρύγδουποι μονόλογοι των δημοσιογράφων των πάνελ και των παραθύρων που παίρνουνε Oscar απαρτίζουνε ένα τοπίο που μου θυμίζει όρνια πάνω από κουφάρια ζώων. Έτσι και αυτοί καπηλεύονται το θάνατο του δεκαπεντάχρονου.
Από την άλλη έχουμε μια κυβέρνηση που έχει 100% αναπηρία, κοτσάνες που ξεστομίζει ο υπουργός Βορείου Ελλάδος Τζίμας ("ο δολοφόνος αστυνομικός διορίστηκε επί κυβέρνησης ΠΑ.ΣΟ.Κ.", Θεέ μου τι είπε ο στόμας του), ο Γιωργάκης έρχεται στις Σέρρες για να ψαρέψει αγρότες ψηφοφόρους, κομματικές διαμάχες πάνω από το σώμα του άτυχου μαθητή, αστυνομικοί που χτυπάνε μαθητές και δασκάλους, που σηκώνουν και πάλι το περίστροφο και πυροβολούνε και άλλα πόσα στραβά που μου διαφεύγουν...
Για άλλη μια φορά οι σκοπιμότητες είναι πάνω απ' όλα. Είτε είναι πολιτικές, είτε δημοσιογραφικές που κυνηγάνε νούμερα τηλεθέασης, είτε προσωπικές. Όλοι κάνουνε δηλώσεις για τα πάντα και στην ουσία δε λένε τίποτα. Γιατί; Επειδή το εγώ του καθενός υπερισχύει. Έχουμε τον πόλεμο των εγώ!
Ευτυχώς που δε βγήκε ο επίτημος (ο Μητσοτάκης ντε) για να πει τα δικά του γιατί με τη γκαντεμιά που τον χαρακτηρίζει όλα θα γίνουν τρεις φορές χειρότερα.
Το κορυφαίο όλων; Βγήκε ο Καραμανλής και ζήτησε να ματαιωθεί η αυριανή απεργία για να μην επεκταθούν τα επεισόδια. Μα καλά έχει το θράσος και συνεχίζει να μας κοροϊδεύει; Για την καρέκλα του φοβάται που τρίζει και μόνο. Βρίσκεται στη χειρότερη θέση που έχει βρεθεί πολιτικός τις τελευταίες δεκαετίες και φοβάται ότι με την αυριανή πανελλαδική απεργία θα φανεί το τεράστιο μέγεθος της απογοήτευσης που έσπειρε στους έλληνες. Τόσες μέρες που γίνονται καταστροφές με την άδεια του και τώρα τον έπιασε η ευαισθησία του;
Ειλικρινά τα έχω παίξει με αυτό το ανώμαλο πάρτυ που γίνεται στα κανάλια και στην ελληνική πραγματικότητα. Ούτε την κηδεία του παιδιού σεβάστηκαν κάποιοι. Αντί να λένε, να λένε και να ξαναλένε τα ίδια και τα ίδια γιατί δεν κάθονται μια φορά για να ακούσουν τι έχει να πει ο απλός πολίτης, ο μαθητής, ο άνεργος, ο φοιτητής, ο απλός εργαζόμενος; Τόσο δύσκολο είναι να βγάλουν το σκασμό όλοι τους για μια φορά; Το μόνο που κάνουν είναι να ρίχνουν λάδι στη φωτιά όλοι τους και από την άλλη να βγάζουν την ουρά τους απ' έξω. Φάσκουν και αντιφάσκουν. ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ!!!
