Άλλαξε η ώρα, μεγάλωσε η μέρα και χθες κληθήκαμε να το γιορτάσουμε κλείνοντας τα φώτα για μια ώρα. Ειλικρινά έχω βαρεθεί όλες αυτές τις συμβολικές κινήσεις. Έγινε μια φορά, έγινε δυο φορές, έγινε τρεις και τελειωμό δεν έχει αυτή η κατάσταση.
Συμβολική κίνηση για την υπερθέρμανση του πλανήτη, συμβολική κίνηση κατά της ακρίβειας, συμβολική κίνηση κατά της βίας και πάει λέγοντας. Ουσιαστικές κινήσεις μηδέν.
Δε λέω καλές αυτές οι κινήσεις αλλά με μέτρο. Το μέτρο όμως χάθηκε και όλες αυτές οι συμβολικές κινήσεις έχουν διεισδύσει στην καθημερινότητα μας για τα καλά. Μήπως έφτασε ο καιρός και για δραστικά μέτρα; Τι να το κάνω όταν κλείνω τα φώτα του σπιτιού μου για μια ώρα ενώ την ίδια στιγμή ένα λεωφορείο, μια νταλίκα ή μια βαριά βιομηχανία συνεχίζουν να επιβαρύνουν την ατμόσφαιρα με το παραπάνω.
Δεν ξέρω αλλά όταν σε τέτοιες εκδηλώσεις βλέπω πολιτικούς, βιομήχανους και διάφορους άλλους που προκαλούνε αυτό το ρυπογόνο χάος κάτι δε μου αρέσει. Μου θημίζει λυκοφιλίες, ψηφοθηρίες... κάτι όχι καλό τέλος πάντων.
Άντε σβήσαμε τα φώτα για μια ώρα. Και μετά; Εγώ προσωπικά δε βλέπω φως. Ούτε καμιά ανακοίνωση κάποιας βιομηχανίας, άκουσα, που να λέει ότι έχει προχωρήσει σε δραστικά μέτρα για να μειωθεί η επιβάρυνση της ατμόσφαιρας με τους ρύπους της.
Πόσο μάλλον για κυβερνήσεις που εξαρτώνται οικονομικά από αυτές τις βιομηχανίες. Μούγκα! Μόνο κάτι ξύλινοι και πομπώδεις λόγοι που τους ακούμε κάθε λίγο και λιγάκι. Πολύ κακό για το τίποτα τελικά!
