Μετά από δύο εβδομάδες σχεδόν, για την ακρίβεια δώδεκα μέρες, σηκώνω καινούρια ανάρτηση. Να ευχηθώ χρόνια πολλά και καλά σε όλους τους εορτάζοντες και σε όλες τις εορτάζουσες της χθεσινής ημέρας. Είπα να κάνω λίγη αποτοξίνωση από το blogging και επειδή το έταιρον ήμισι είχε μια εβδομάδα άδεια σκέφτηκα ότι καλό θα ήταν να δώσω προτεραιότητα σε κάποια απλά πράγματα που σχεδόν τα ξεχάσαμε ενώ είναι αναζωογονητικά. Για παράδειγμα πήγαμε στον κινηματογράφο μετά από πάρα πολύ καιρό και είδαμε την τελευταία ταινία του Anthony Hopkins "The Rite" (Η τελετή). Φοβερή ταινία που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Τη συνιστώ ανεπιφύλλακτα στους λάτρεις των horror movies. Περπατήσαμε στο πάρκο, κάτι που είχαμε να το κάνουμε γύρω στον ένα χρόνο, ίσως και παραπάνω. Μαγειρέψαμε παρέα, είδαμε DVDs, κάναμε διάφορα μικρά πράγματα που δεν κοστίζουν αλλά είναι ουσιώδη. Το κυριότερο; Έκανα και την αποτοξίνωση μου από το internet. Ανά ορισμένα διαστήματα φροντίζω να απέχω από το διαδύκτιο γιατί ξέρω ότι δε θέλω πολύ για να μου γίνει εθισμός. Είμαι επιρρεπής στο διαδύκτιο. Το συνιστώ να το κάνετε όλοι όσοι νομίζετε ότι έχετε αποροφηθεί εντελώς από το internet. Ίσως να ακούγεται δύσκολο αλλά αν σας είναι τότε σίγουρα είστε εθισμένοι οπότε πρέπει να το κάνετε. Είναι θέμα θέλησης και αποφασιστικότητας. Τίποτε παραπάνω.
Ως γνωστόν παραμένω ακόμα άνεργος. Θυμάμαι όταν απολύθηκα τον περασμένο Οκτώβρη το big boss της εταιρίας μου είχε πει: "Μη στεναχωριέσαι, κάνε υπομονή μέχρι την άνοιξη και εδώ είμαστε". Η άνοιξη έφτασε και την Τετάρτη πήγα μια βόλτα από την εταιρία για να δω αν θα δω άσπρη μέρα και θα ξαναπιάσω δουλειά. Τελικά πήρα την ψυχρολουσία μου! Φυσικά η έκβαση ήταν αρνητική και στολισμένη με κρίση, με έξτρα απολύσεις, με τη δυσκολία της αγοράς και φυσικά τη στενοχώρια του αφεντικού που δε μπορεί να με πάρει στη δούλεψη του. Τώρα αν στενοχωριέται τόσο όσο εγώ που ζω μέσα στην αβεβαιότητα θα σας γελάσω. Εμένα πάντως τα δάκρυα του μου φάνηκαν κροκοδείλια. Έτσι γύρισα πίσω στο σπιτάκι μου μέσα στην κατήφεια και μέσα στα νεύρα νιώθοντας μια κατάφορη αδικία. Δεν έφαγα κανενός λεφτά, δεν είχα ποτέ βύσμα, δεν πήρα ποτέ μου επίδομα πλην αυτού της ανεργίας από τον Ο.Α.Ε.Δ., δεν μπήκα ποτέ μου στο δημόσιο ούτε ως συμβασιούχος, δε δέχτηκα ποτέ να μπω στο έκτρωμα εργασίας που λεγόταν stage και πληρώνω εγώ τη νύφη για κάποιους άλλους που παραμένουν ατιμώρητοι.
Σερφάροντας στο διαδύκτιο είδα το γιαούρτωμα του Πάγκαλου, το γιουχάισμα στη Νταλάρα και σε άλλους πολιτικούς και παίρνω μια μικρή ικανοποίηση. Όχι ότι ιδρώνει το αφτί των πολιτικάντηδων αλλά βλέποντας τα ελπίζω ότι μια μέρα θα τους διώξουμε επιτέλους. Ο κόσμος άρχισε επιτέλους να ξυπνάει άσχετα αν κάποιοι δε θέλουν να το παραδεχτούνε και αν τα Μ.Μ.Ε. δεν μεταδίδουν τις αλήθειες.
Το κακό είναι ότι παίζονται πολλά παιχνίδια ταυτόχρονα πίσω από την πλάτη μας και κανείς δε μας λέει τίποτα. Γενικολογίες, αοριστίες και ξύλινος λόγος που καλύπτουν επιφανειακά τα πάντα ενώ στην ουσία δε λένε τίποτα απολύτως. Προς Θεού να μη μου πει για άλλη μια φορά κανείς τα διάφορα κλισέ όπως: "Κουράγιο, θα φτιάξουν τα πράγματα", "δες το από τη θετική πλευρά", "υπομονή και όλα θα φτιάξουν", "η απαισιοδοξία δε βοηθάει". Δεν τίθεται θέμα αισιοδοξίας και απαισιοδοξίας από τη στιγμή που είναι γεγονός ο κατήφορος της ελληνικής πραγματικότητας.
Ας είμαστε προετοιμασμένοι γαι το χειρότερο γιατί όσο και να φαίνεται απίστευτο πάτο δεν πιάσαμε ακόμα. Να μη σας μαυρίσω άλλο το Σαββατοκύριακο. Θα τα πούμε σε άλλη ανάρτηση αυτά. Όσο για τη χθεσινή εθνική επέτειο; Οι παλιοί καλά τα κατάφεραν πριν 190 χρόνια. Το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε σήμερα. Καταφέραμε να γίνουμε και πάλι ραγιάδες!
