Εδώ και καιρό θέλω να γράψω για κάτι όχι και τόσο πιασάρικο, αλλά προσωπικό και συνέχεια το αναβάλλω. Τελικά το πήρα απόφαση. Σήμερα θα αναφερθώ σ' αυτό. Είμαι από αυτούς τους ανθρώπους που αν τους καρφωθεί κάτι στο μυαλό πρέπει να το κάνουν και αν θέλουν να πούνε κάτι αποκλείεται να το κρατήσουν μέσα τους και να σκάσουν.
Για τι πράγμα μιλάω; Για τους ανθρώπους που ζούνε στην Ελλάδα αλλά δεν είναι έλληνες. Γι' αυτούς που ήρθαν από άλλα κράτη, κοντινά και μακρινά είτε ως μετανάστες, είτε ήρθαν γιατί παντρεύτηκαν έλληνα ή ελληνίδα ή για οποιοδήποτε άλλο λόγο.
Η αρραβωνιαστικιά μου είναι από τη Λιθουανία. Όταν ήρθε πριν ένα χρόνο στην Ελλάδα να μείνει μόνιμα ήταν στα χαμένα. Χωρίς δουλειά και χωρίς να γνωρίζει την ελληνική γλώσσα τα πράγματα ήταν δύσκολα. Άφησε φίλους και συγγενείς και εδώ πέρα τον πρώτο καιρό αναγκαστικά ένιωθε φοβερή μοναξιά. Είχαμε πολλά κλάματα γιατί όλα ήταν τόσο διαφορετικά και της έλειπαν και οι δικοί της. Δούλευε ασταμάτητα εννιά χρόνια στη χώρα της και εδώ όσο και να προσπαθεί να βρει δουλειά δε βρίσκει και αυτό της κακοφαίνεται, πόσο μάλλον όταν κάποιος είναι εργασιομανής.
Η θέληση της είναι μεγάλη και μέσα σε τρεις μήνες κατάφερε να διαβάζει, να γράφει και να συννενοείται (εννοείται όχι τέλεια). Τώρα συνεχίζει να μαθαίνει και κάθε μέρα γίνεται και καλύτερη. Το πρώτο εμπόδιο καταρρίπτεται. Ευτυχώς που η χώρα της ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τα ένσημα της αναγνωρίζονται με αποτέλεσμα να καταφέρει να πληρώνεται από το ταμείο ανεργίας για ένα χρόνο. Από το τίποτα καλό είναι και αυτό. Τουλάχιστο το χαρτζηλίκι της το έχει. Τώρα μοιράζει βιογραφικά (τα οποία είναι εμπλουτισμένα με έξι γλώσσες, πτυχίο πανεπιστημίου, master, χαρτιά από σεμινάρια της δουλειάς της και άλλα καλούδια) και ευελπιστούμε κάπου να τρυπώσει (εννοείται στον ιδιωτικό τομέα γιατί το δημόσιο είναι άπιαστο όνειρο για τους περισσότερους έλληνες, πόσο μάλλον για τους ξένους). Επόμενο βήμα είναι να κάνει αναγνώριση του πτυχίου της, η οποία απαιτεί αρκετά χαρτιά (τα οποία συγκεντρώσαμε) και παράβολο που αυτή τη στιγμή αδυνατούμε να πληρώσουμε, αλλά είναι στα προσεχή σχέδια να γίνει και αυτό. Το κυριότερο είναι ότι άρχισε να δένεται με κάποια πράγματα και καταστάσεις στην Ελλάδα και τα θεωρεί κτήμα της, έκανε φιλίες και δε μελαγχολεί τόσο εύκολα. Τώρα μπορεί να παρακολουθήσει τηλεόραση επειδή καταλαβαίνει ελληνικά (και συνεπώς τις μαλακίες που γίνονται στην Ελλάδα). Με λίγα λόγια χρειάζεται χρόνος και βοήθεια.
Γιατί τα έγραψα όλα αυτά; Με αφορμή κάποια emails που έλαβα ξέρω ότι πολλοί βρίσκονται στη θέση μου και στη θέση της και ορισμένοι με τιμούνε με την παρακολούθηση του blog μου από μέρους τους. Με αυτό το post θα ήθελα να τους πω να μη το βάζουν κάτω.
