Πριν μερικές εβδομάδες επισκέφτηκα με οικείο μου πρόσωπο το Ι.Κ.Α. Σερρών μια δερματολόγο. Μόλις μας είδε και είπαμε τι θέλουμε λέει ότι ήρθαμε σε λάθος άτομο και ότι έπρεπε να πάμε στο χειρουργικό τμήμα του Ι.Κ.Α. το οποίο δουλεύει μόνο πρωί. Ο λόγος είναι μια μικρή χειρουργική επέμβαση ρουτίνας που δεν υπερβαίνει τα 15 λεπτά. Η δερματολόγος μας είπε επίσης ότι κανονικά στο Ι.Κ.Α. κάνουν τέτοιες επεμβάσεις αλλά σχεδόν πάντα οι γιατροί τις προωθούνε στο νοσοκομείο με ένα παραπεμπτικό γιατί βαριούνται. Αναγκαστικά πήγαμε και κλείσαμε άλλο ραντεβού για το χειρουργικό και έπρεπε να περιμένουμε λίγο παραπάνω από ένα μήνα.
Πέρασε ο καιρός και επιτέλους έφτασε η μέρα, συγκεκριμένα η χθεσινή, για να πάμε στο χειρουργικό του Ι.Κ.Α. Ευτυχώς που κλείσαμε πρωί γιατί δε μπορούσαμε να φανταστούμε τι μας περίμενε αυτή η μέρα. Μπαίνουμε μέσα, δίνουμε το βιβλιάριο και λέμε τι θέλουμε. Ο γιατρός μας είπε: "αυτό είναι εύκολο...", χαρήκαμε εμείς και συνέχισε: "θα σας δώσω ένα παραπεμπτικό για το νοσοκομείο". Η χαρά μας πέταξε μακριά! "Μα η δερματολόγος μας είπε ότι τέτοιες επεμβάσεις γίνονται και εδώ στο Ι.Κ.Α.", του απάντησα. Τότε άρχισαν οι δικαιολογίες: "χρειάζεται αποστειρωμένος χώρος, εργαλεία, νοσοκόμες και προβολείς". Προβολείς; Μα δε θα διοργανώσουμε συναυλία ή προεκλογική ομιλία. Τεσπα! Επειδή κατάλαβα αν συνέχιζα το μόνο που θα κατάφερνα θα ήταν να συγχυστώ και να χάσω το χρόνο μου, αν και όλα όσα έφερε σα δικαιολογίες ο γιατρός παρατήρησα ότι υπήρχαν στο ιατρείο του στο Ι.Κ.Α., σηκωθήκαμε και φύγαμε αμέσως για το νοσοκομείο.
Φτάνοντας στο νοσοκομείο πάμε στη ρεσεψιόν όπου στρογγυλοκάθονταν δύο φακλάνες και όταν έδειξα το παραπεμπτικό από το Ι.Κ.Α. κοίταζε η μία την άλλη με το βλέμμα της αγελάδας και η μοναδική απάντηση που πήραμε ήταν το: "Δεν ξέρουμε". Πήγαμε ρωτήσαμε αλλού και μας είπαν ότι δεν είναι αρμόδιοι και μας έστειλαν στα επείγοντα ιατρεία. Πάμε στα επείγοντα ιατρεία και ρωτάμε στη γραμματεία μια νοσοκόμα και μου λέει ότι πρέπει να κλείσουμε ραντεβού. Λέω να κλείσουμε. Μας λένε ότι μόνο μέσω του 1035 κλείνονται ραντεβού. Το 1035 είναι ένας τηλεφωνητής με ηχογραφημένα μυνήματα που για να κλείσεις ραντεβού σου βγαίνει η ψυχή και τρως πολύ χρόνο. Δεν το δέχτηκα και ρώτησα που είναι τα εξωτερικά ιατρεία. Μας είπαν και όταν πήγαμε βρήκα ένα παράθυρο όπου έγραφε σε μια Α4 κόλλα τη λέξη ραντεβού και πίσω από αυτό ήταν μια υπάλληλος. Δίνουμε το παραπεμπτικό και το βιβλιάριο και μας ρώτησε αν είναι η πρώτη φορά που κελίνουμε ραντεβού για το συγκεκριμένο περιστατικό. Λόγω του πολύ κόσμου και της φασαρίας δεν άκουσα καλά και είπα το πως φτάσαμε στο παράθυρο της. Με έκοψε απότομα και με πολύ απότομο και αυταρχικό τρόπο μου είπε: "Θα απαντάτε μόνο σε αυτά που σας ρωτάω". Κάνω υπομονή και λέω ότι δεν άκουσα καλά λόγω της φασαρίας και τότε με ξανακόβει και μου λέει: "Δε μ' ενδιαφέρει πως φτάσατε εδώ. Θα απαντάτε μόνο σε ότι σας ρωτάω. Καταλαβατε;". Ευτυχώς για 'μένα και δυστυχώς γι' αυτήν δεν είμαι τόσο υπομονετικός και ευγενικός. "Σε παρακαλώ να μην είσαι τόσο εριστική για να μην πηδήξω το γκισέ και σου βάλω το παραπεμπτικό στον κώλο μαλακισμένη, κατάλαβες; Άντε μη γίνει της πουτάνας εδώ μέσα, άι σιχτίρ! Κάθεσαι σε μια καρέκλα και νομίζεις ότι μπορείς να μιλάς στον καθένα όπως σου αρέσει;", της απάντησα. Φαίνεται ότι αυτός ο σύντομος μονόλογος μου την έβαλε στη θέση της συν το γεγονός ότι γίναμε θέαμα για άλλη μια φορά. Το βούλωσε και έκανε τη δουλειά της όπως έπρεπε. Αν δε φωνάξεις και αν δε βρίσεις δεν κάνεις δουλειά με το δημόσιο. Πριν πάρουμε το χαρτί με το οποίο θα μας δέχονταν στο χειρουργικό τμήμα του νοσοκομείου για να κλείσουμε ραντεβού και φύγουμε από αυτή τη μαλάκω μας είπε ότι το παραπεμπτικό θέλει σφραγίδα από τον επόπτη του Ι.Κ.Α. Ένα - ένα μας τα λένε. Με λίγα λόγια έπρεπε να ξαναπάμε στο Ι.Κ.Α. Πήγαμε στο χειρουργικό του νοσοκομείου και για καλή μας τύχη δεν περιμέναμε πολύ. Πρόλαβα πάντως να στήσω ένα καυγά στα γρήγορα με μια νοσοκόμα που ήθελε να βάλει στα μουλωχτά μια φίλη της στο χειρουργικό ενώ προηγούμασταν.
Μέσα στο χειρουργικό ο γιατρός και η νοσοκόμα οφείλω να πω ότι είπαν εξυπηρετικότατοι και ευγενικότατοι. Μακάρι να ήταν έτσι όλοι τους! Μας έκλεισαν ραντεβού μετά από ένα μήνα και μας είπαν ότι θα έπρεπε να γίνουν εξετάσεις αίματος δέκα μέρες πριν την απέμβαση. Ρώτησα γιατί δε μας είπαν από την αρχή στο Ι.Κ.Α. ότι χρειάζεται και αυτό και μου είπαν ότι παραπεμπτικό έπρεπε να πάρουμε από το νοσοκομείο. Με λίγα λόγια να γίνουμε μπαλάκι και να κόβουμε δρομολόγια Ι.Κ.Α. - νοσοκομείο.
Φεύγουμε από το νοσοκομείο και ξαναπάμε στο Ι.Κ.Α. Πάμε στον επόπτη για να σφραγίσουμε το παραπεμπτικό. Πάμε μετά στο γκισέ των ραντεβού για να κλείσουμε ημερομηνία για εξετάσεις αίματος και η υπάλληλος όταν είδε το παραπεμπτικό του νοσοκομείου μας είπε ότι πρέπει να σφραγιστεί από τον πρώτο γιατρό που επισκεφτήκαμε εκείνη τη μέρα. Υπόψην ότι το Ι.Κ.Α. Σερρών στεγάζεται σε δυο παμπάλαια κτήρια και εμείς έπρεπε να πάμε στο άλλο και μετά να ξαναέρθουμε για να μπορέσουμε να κλείσουμε ραντεβού για τις αιματολογικές εξετάσεις. Κάναμε την καρδιά μας πέτρα και πάμε το γιατρό του χειρουργικού τμήματος του Ι.Κ.Α. με τον οποίο ξεκίνησε η περιπέτεια μας. Μετά από μια σχετικά σύντομη αναμονή πήραμε την υπογραφή. Πίσω στο άλλο κτήριο του Ι.Κ.Α. για άλλη μια αναμονή λίγης ώρας και τελικά στης 13:30 μ.μ. είμασταν τελειωμένοι. Από της εννιά το πρωί χρειάστηκαν τεσσεράμισι ώρες για να μπορέσουμε να κλείσουμε δυο ραντεβού. Ένα με το χειρουργικό του νοσοκομείου και ένα για αιματολογικές εξετάσεις στο Ι.Κ.Α.
Μπορούσαν κάλλιστα από την αρχή να μας πούνε ότι χρειάζονται αιματολογικές εξετάσεις και να μας έδιναν παραπεμπτικό γι' αυτές από το Ι.Κ.Α., καθώς και να μας έλεγαν ότι το πρώτο παραπεμπτικό χρειαζόταν τη σφραγίδα του επόπτη. Έτσι θα γλιτώναμε τη μισή ταλαιπωρία στους δρόμους με το αυτοκίνητο και θα γλιτώναμετουλάχιστον δυο ώρες.
Το χειρότερο είναι ότι στο σύστημα υγείας της χώρας μας δουλεύουν άσχετοι και τεμπέληδες και δυστυχώς αποτελούνε τη συντριπτική πλειοψηφία.
