48 ώρες απεργία έκαναν οι γιατροί του Ι.Κ.Α. Γιατί; Δε χορταίνουν λεφτά. Ως ασφαλισμένος στο Ι.Κ.Α. έχω κάθε δικαίωμα να κράξω τα λαμόγια που υποτίθεται ότι δουλεύουν και τους πληρώνω εγώ.
Είδα στις ειδήσεις πολίτες που περίμεναν πάνω από ένα μήνα για το ραντεβού με το γιατρό και όταν πήγαν έπρεπε να κλήσουν ξανά ραντεβού γιατί οι γιατροί έκαναν απεργία. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι πολίτες να περιμένουν άλλο ένα μήνα, μπορεί και παραπάνω.
Δε με νοιάζουν τα αιτήματα των γιατρών. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι ότι παίζουν με την υγεία μας. Θα ήθελα να μάθω: Όταν αυτοί οι γιατροί αποφοίτησαν από τις σχολές τους έδωσαν τον όρκο του Ιπποκράτη ή του ΥΠΟΚΡΙΤΗ; Γι' αυτές τις δύο μέρες απεργίας το Ι.Κ.Α. θα μου δώσει τα αντίστοιχα λεφτά πίσω; Δε νομίζω! ΟΛΑ ΣΤΟ ΒΩΜΟ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ. Ακόμα και η υγεία των απλών πολιτών (που δε φταίνε σε τίποτα).
Πληρώνουμε κάθε μήνα ένα σκασμό λεφτά στο Ι.Κ.Α. και στην ουσία δεν έχουμε ασφάλιση. Πριν από δύο μήνες είχα πονόδοντο. Λέω ας πάω στο Ι.Κ.Α. λόγω οικονομικής στενότητας και στο κάτω - κάτω γιατί όχι; Αφού τους πληρώνω! Ο οδοντίατρος αγενέστατος (αγαλματάκια, ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα). Το μόνο που είπε είναι ότι έπρεπε να βγάλω το δόντι μου. Δηλαδή εξαγωγή. Εγώ πήγα για ένα σφράγισμα. Τον ρώτησα γιατί. Μου λέει ότι αφού το δόντι έκανε απόστημα είναι για εξαγωγή. ΤΙ ΛΕΣ ΡΕ ΑΛΜΠΑΝΗ!!! Εξαγωγή. Η εύκολη λύση. Όταν του είπα ξανά για σφράγισμα μου είπε ότι δεν είχε αναισθητικές ενέσεις και υλικά για να κάνει σφράγισμα. ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΠΛΗΡΩΝΩ ΓΙΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΑΦΟΥ ΤΟ Ι.Κ.Α. ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΠΑΡΕΧΕΙ ΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΝΑΓΚΑΙΑ; Εννοείται ότι έφυγα και πήγα σε ιδιωτικό οδοντίατρο όπου έσωσα το δόντι μου, πλήρωσα και ησύχασα. Είμαι 1000% σίγουρος ότι παρόμοια περιστατικά έχουν τύχει στη συντριπτική πλειοψηφία των ασφαλισμένων του Ι.Κ.Α.
Για να πάμε και στους διοικητικούς. Μια μέρα πήγα για κάτι χαρτιά. Με την πρώτη ματιά που αντίκρυσα σκέφτηκα: "ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΒΑΡΕΣΕ ΔΙΑΛΥΣΗ." Ο ένας έπαιζε ηλεκτρονικό παιχνίδι (φιδάκι συγκεκριμμένα) στο κινητό του. Δύο κλώσσες έπιναν το καφεδάκι τους και κουτσομπόλευαν, μία άλλη μιλούσε στο τηλέφωνο με τις ώρες και ένας άλλος παραπέρα έτρωγε πάνω στο γραφείο του. Η ΑΠΑΘΕΙΑ, Η ΑΣΕΒΕΙΑ ΚΑΙ Η ΑΓΕΝΕΙΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΥΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ. Ούτε ένας συγκινήθηκε και να έρθει να με εξυπηρετήσει (είμουν με πατερίτσες και με εγχειρισμένο πόδι). Και να σκεφτεί κανείς ότι όλα αυτά τα τεμπελόσκυλα τα πληρώνουμε εμείς. Ξεκωλονόμαστε στη δουλειά για να πίνουν καφεδάκι αυτοί που υποτίθεται βρίσκονται σε αυτές τις θέσεις για να μας εξυπηρετούν. ΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΜΑΣ.
Το καλύτερο από όλα; Σε μία δημοκρατική χώρα όπως η Ελλάδα μας επιβάλλουν τους ασφαλιστικούς φορείς. Δε μπορούμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε μια δημόσια και μια ιδιωτική ασφάλεια. Ο ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΦΟΡΕΑΣ ΜΑΣ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΑΣΧΕΤΑ ΑΝ ΑΠΟΔΙΔΕΙ Ή ΟΧΙ. ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΤΑ ΑΡΠΑΖΕΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.
