Σήμερα νωρίς το πρωί (5:15' αν δεν κάνω λάθος) αποχαιρέτησε τον μάταιο τούτο κόσμο ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Καλό του ταξίδι, επιτέλους ησύχασε από τους πόνους της ασθένειας του.
Επειδή όμως εμείς μείναμε πίσω, λέω οι ζωντανοί με τους ζωντανούς και οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους και με αφορμή το θάνατο του τα πήρα στο κρανίο με τους καργιόληδες τους πολιτικούς. Τι εννοώ; Η ξύλινη γλώσσα έχει την τιμητική της. Όλοι, μα όλοι, βγαίνουν με ένα βαρύ ύφος, σα κλαμμένα μουνιά, και μιλάνε για την τεράστια απώλεια του έθνους μας. ΟΙ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ! Βασικά στ' αρχίδια τους κιόλας. Μ' αρέσει που δείχνουν συντετριμμένοι και πλακωμένοι από βαριά θλίψη. ΡΕ ΟΥΣΤ ΑΠΟ 'ΔΩ! Δε λέω ότι είμαι οπαδός του Χριστόδουλου αλλά μου τη δίνει όλη αυτή η παπαριά με την ψεύτικη θλίψη. Βλέπεις άλλους δεσποτάδες να κλαίνε και μέσα τους να χαίρονται για την υποψηφιότητα τους για την καρέκλα.
Το άλλο που μου έχει κάνει τα νεύρα κρόσια είναι ότι όποιος πολιτικός, θρησκευτικός ή οτιδήποτε άλλο ηγέτης μεταναστεύσει στον άλλο κόσμο οι κηδείες τους γίνονται δημοσία δαπάνη. Γιατί ρε λαμόγια; Μας τα παίρνετε ζωντανοί, μας τα παίρνετε και πεθαμένοι; ΕΛΕΟΣ! Λίγα χρήματα βγάζετε; Λίγα αρπάζετε; Πάλι ο λαουτζίκος θα πληρώσει τα σπασμένα; Άλλοι πεθαίνουν από την πείνα και δε σας καίγεται καρφάκι. ΜΠΙΝΕΔΕΣ!
Το τρίτο που με έκανε να σαλτάρω είναι ότι κηρύσσουμε 3-4 μέρες εθνικού πένθους με αποτέλεσμα την ημέρα της κηδείας όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι να ρεπάρουν. Πολύ που δουλεύουν, δώστε τους και παραπάνω ρεπό και η χώρα θα πάει μπροστά με την όπισθεν!
Το τελευταίο (μέχρι στιγμής) που μου ανεβάζει την πίεση στα ύψη είναι οι κηδείες με φανφάρες, φωτογράφους, δημοσιογράφους, τηλεοπτική κάλυψη σχεδόν 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Κηδεία είναι ρε! Ηρεμήστε λίγο. Γιατί να τρώω τόσες μέρες τη φρίκη από όλα τα μέσα ενημέρωσης όλη την ώρα; Πάω να φάω και να δω στην τηλεόραση καμιά ταινία για να ξεχαστώ και μου γίνεται το στομάχι κόμπος.
Άι σιχτίρ γαμώ την τρέλλα μου!
