Στην εταιρία που δουλεύω ο προϊστάμμενος ξεχωρίζει τους εργαζόμενους όχι με κριτήριο την αξιοκρατία αλλά τις συμπάθειες. Για παράδειγμα έχουμε έναν καινούριο συνάδελφο εδώ και δυο μήνες ο οποίος αργεί κάθε μέρα και μερικές φορές δεν έρχεται στη δουλειά χωρίς να ειδοποιήσει. Επειδή όμως είναι από το ίδιο χωριό με τον προϊστάμμενο δεν του έχει γίνει καμία επίπληξη από τον τελευταίο. Μάλιστα ο προϊστάμμενος τον προωθεί άσχετα που ο καινούριος κάνει συνέχεια λάθη και δείχνει ότι δεν τον ενδιαφέρει η δουλειά.
Από την άλλη πλευρά, εμένα και δυο άλλους παλιούς μας έχει βάλει στο μάτι ο προϊστάμμενος γιατί ζητάμε τα αυτονόητα. Ήδη έδιωξε ένα συνάδελφο παντρεμμένο με μικρό παιδί ο οποίος ήταν πολύ καλός στη δουλειά του αλλά είχε ένα ελλάτωμα (πάντα μιλάμε κατά του προϊσταμμένου την άποψη), ζητούσε να δουλεύει σαν άνθρωπος.
Τώρα πάει να μας φάει υπερωρίες και την άδεια που δικαιούμαστε. Τις υπερωρίες δε μας τις πληρώνουν, απλά ανάλογα με τις μέρες που συγκεντρώνονται απ΄αυτές τις παίρνουμε σε άδεια. Βέβαια κανένας δε μας ρώτησε αν θέλουμε κάτι τέτοιο. Και το ποιο κουφό απ' όλα; Μας λέει ότι δε δικαιούμαστε κανονική άδεια αλλά μόνο αυτή που βγαίνει από τις υπερωρίες. Μα πως γίνεται να δικαιούμαστε και να χορηγούμαστε το επίδομα άδειας χωρίς να δικαιούμαστε άδεια. Ο νόμος το λέει καθαρά: Ο κάθε εργαζόμενος άσχετα αν είναι μόνιμος ή συμβασιούχος δικαιούται δυο μέρες το μήνα άδεια.
Η εταιρία που δουλεύω για 'μένα είναι μια μικρογραφία της Ελλάδας. Μπουρδέλο το ένα μπουρδέλο και το άλλο. Γι' αυτό το λόγο δεν πάει τίποτα μπροστά σ' αυτόν τον τόπο. Μπαίνουν οι λάθος άνθρωποι σε λάθος θέσεις.
