Σαββατόβραδο και η σπαρίλα δεν έχει όρια. Το κεφάλι μου καζάνι. Λες να φταίνε οι χθεσινοβραδυνές βότκες; Α, ναι. Επιτέλους βγήκα έξω. Πάλι καλά που γύρισε ένα φιλαράκι από το Κόσσοβο (Ε.Π.Ο.Π. γαρ) και είπαμε να βρεθούμε για κανένα καφεδάκι. Τώρα πως το καφεδάκι έγινε βότκα και το ξημερώσαμε ιδέα δεν έχω. Τεσπα!
Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι μετά τα πρώτα ποτά έρχονται τα δεύτερα κερασμένα από το μαγαζί. Σε κάθε παραγγελία τα συνοδευτικά διέφεραν. Αγγούρια με καρότα, ξηροκάρπια, αλαντικά, τυριά, κριτσίνια με μαγιονέζα, ελιές, πατατάκια. Σκάσαμε να τρώμε. Σούπερ προσφορές για να κρατηθεί η πελατεία γιατί για ν' αυξηθεί το κόβω λίγο χλωμό. Να μην πω για την ευγένια του σερβιτόρου που μόνο τεμενάδες δε μας έκανε. Λίγα χρόνια πριν για το αν και πότε θα έκανε παραγγελία ο πελάτης ήταν καθαρά στην κρίση του κάθε σερβιτόρου. Τώρα και κουβεντούλα να πιάσουν για να είναι πιο οικείοι, και χαμόγελο μέχρι ηλιθιότητας και αστειάκια και τα τασάκια αλλάζουν κάθε πέντε λεπτά.
Επίσης μου έκανε εντύπωση είναι ότι ο κόσμος και να μην έχει λεφτά θα βγει έξω. Είδα πολλούς και πολλές που ήταν ντυμένοι κυριλάτα και βγήκαν μόνο για καφέ άσχετα αν η ώρα ήταν για κάτι με περισσότερο αλκοόλ. Μετά από περίπου ένα δίωρο όσοι έφευγαν έλεγαν ότι δεν είναι για παραπάνω λόγω οικονομικών. Ούτε καν να προσποιηθούνε ότι υπάρχει άλλος λόγος. Τελικό συμπέρασμα; Ο κόσμος έχει διάθεση και χωρίς φράγκα και έτσι όπως έγινε η κατάσταση (η οικονομική εννοώ) δεν ντρέπεται να παραδεχτεί ότι υπάρχει αφραγκία. Μερικά χρόνια πριν κοκκινίζαμε να πούμε ότι είμαστε εντελώς ταπί. Τώρα μας έγινε βίωμα. Η συνήθεια που έγινε λατρεία όπως έλεγε και η Τατιάνα σε ριάλιτι.
Βασικά δεν έχω όρεξη για τίποτα. Περιμένω το καινούριο PC που παρήγειλα με αγωνία και όσο περνούν οι μέρες τόσο πιο ανυπόμονος γίνομαι. Το λοιπόν αντί να κάθομαι και να λέω παπαριές την κάνω. Τα λέμε tomorrow που θα είμαι σε καλύτερο (πιστεύω) mood.
