Την περασμένη Πέμπτη αξιώθηκα και πήγα επιτέλους στον κινηματογράφο μετά από... ειλικρινά δε θυμάμαι πόσο καιρό είχα να πάω... δύο χρόνια; τρία χρόνια; Κακώς! Λίγο το internet, λίγο τα dvd που απολάμβανα στον καναπέ με συνοδεία σουβλακίων, πίτσας, τοστ, μπύρας, κόκα κόλας και τσιγάρων (εννοείται όχι όλα μαζί σε μια φορά), βάλε έλειψη χρόνου και διάφορες άλλες χαζές δικαιολογίες και έτσι κατάφερα να απέχω από τον κινηματογράφο για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Από 'δω και πέρα υποσχέθηκα στον εαυτό μου να πηγαίνω πιο συχνά.
Πιο έργο είδα; Το "SAW V". Eντάξει, δεν τρελλάθηκα κιόλας! Δεν το βρήκα τόσο δυνατό όσο τα τρία πρώτα. Η πλοκή γνωστή. Βασανιστήρια, αίμα (όχι τόσο πολύ όσο στα προηγούμενα), διεφθαρμένος μπάτσος, καλός μπάτσος κλπ. Το φινάλε του είναι από τα πιο απότομα που έχω δει ποτέ σε ταινία υποννοώντας ότι θα υπάρξει και νούμερο έξι. Σήριαλ το κατάντησαν. Μερικές φορές οι παραγωγοί και οι σκηνοθέτες δεν ξέρουν πότε να σταματήσουν με αποτέλεσμα ένα καλό έργο να καταντάει βαρετό.
Αυτό που μου την έδωσε; Μέσα στην αίθουσα απαγορεύεται το κάπνισμα. Θεμιτό και σεβαστό. Πριν την ταινία όμως έβαλαν τρεις ή τέσσερις διαφημίσεις τσιγάρων απανωτά. Αυτό ήταν το δικό μου βασανιστήριο και όλων των περευρισκόμενων καπνιστών. Από τη μια πλευρά στο απαγορεύουν και από την άλλη σε ωθούνε να καπνίσεις. Αυτό το βρίσκω λάθος. Μου άρεσε που δεν είχε πολύ κόσμο αλλά μου την έσπασαν κάτι κωλόπαιδα που κάθονταν στον εξώστη και έκαναν ότι μαλακία μπορεί να φανταστεί κανείς. Φώναζαν, γελούσαν, κάπνιζαν, χειροκροτούσαν και έκαναν τα πάντα για να μην ευχαριστηθούνε οι υπόλοιποι το έργο. Αν και ο υπεύθυνος ήταν εκεί δεν τους έκανε ούτε μία σύσταση. Τα λεφτά να παίρνουν οι ιδιοκτήτες και όλα τα υπόλοιπα να γίνουν κομμάτια.
