Χθες πριν πάω το μεσημέρι στη δουλειά πέρασα από το μαγαζί ενός γνωστού για να πάρω κάτι χρήματα που του άφησε ένας τρίτος για 'μένα γιατί μου τα χρωστούσε εδώ και δύο χρόνια. Μπήκα στην αυλή και δεν βρήκα κανένα. Φώναξα το όνομα του τρεις με τέσσερις φορές αλλά καμία απάντηση. Άκουσα κάτι θορύβους μέσα από την αποθηκούλα και σκέφτηκα ότι θα είναι εκεί μέσα. Μπαίνω αλλά τίποτα. Με το που πάω να βγω πετάγεται ένας σκύλαρος μέχρι εκεί πάνω αγριεμένος και μου χύμηξε. Πρόλαβε να μου καταφέρει μια δαγκωματιά στο πόδι αλλά ευτυχώς τραβήχτηκα έγκαιρα με αποτέλεσμα να μην είναι τίποτα σοβαρό. Προσπάθησα να βγω αλλά μου ξαναχύμηξε. Το περίεργο είναι ότι ο σκύλος με γνωρίζει. Δεν του είμαι άγνωστος. Η ώρα περνούσε και θα αργούσα στη δουλειά. Αναγκαστικά κατέφυγα στη βία. Πάω να βγω τρίτη φορά και μου όρμησε και πάλι αλλά αυτή τη φορά του σερβίρισα μερικές κλωτσιές και μ' αυτόν τον τρόπο κατάφερα να βγω από την αποθηκούλα.
Την ίδια στιγμή φάνηκε και ο γνωστός μου που είναι και ιδιοκτήτης του σκύλου. Ούτε αυτός περίμενε τέτοια συμπεριφορά από τον Μάρκο (το όνομα του σκύλου). Του είπα να μην τον έχει λυμμένο στη αυλή με την αυλόπορτα ορθάνοιχτη γιατί αν περάσει κανένα παιδάκι και το δαγκώσει το σκυλί τότε θα τον τρέχουν στα δικαστήρια.
Εκεί διαφώνησε μαζί μου ο γνωστός μου. Άρχισε να λέει ότι πρέπει τα ζώα να είναι όσο περισσότερο ελεύθερα γίνεται. Του λέω ναι αλλά αν θέλεις να τον έχεις λυμμένο κλείσε την αυλόπορτα σου. Αυτός πείσμωσε. Όχι και πάλι όχι. Βρε από 'δω βρε από 'κει να προσπαθώ να τον πείσω αυτός τίποτα. Του λέω ότι εφόσον όρμησε σ' εμένα που είμαι γνώριμος στο ζωντανό φαντάσου τι θα κάνει σ' έναν άγνωστο. Τίποτα αυτός. Στο τέλος βαρέθηκα να εξηγώ τα αυτονόητα, πήρα τα χρήματα μου και έφυγα.
Δυστυχώς υπάρχουν μερικοί που ο οργανισμός τους τραβάει τους μπελάδες. Δε θέλουν να καταλάβουν απλά πράγματα και στο τέλος, αργά ή γρήγορα, την πατάνε γιατί είναι ξεροκέφαλοι.
