Είναι αλήθεια ότι ζούμε έναν δεύτερο τηλεοπτικό οργασμό όσον αφορά τα realities. Αυτά τα τηλεπαιχνίδια που αντιμετωπίζουν τους παίκτες ως υποψήφια θύματα και πετάνε τους υποψήφιους και υποψήφιες στην τηλεοπτική αρένα όπου εκεί έρχονται αντιμέτωποι με τα αδηφάγα λιοντάρια-κριτές και τη λοιπή τηλεθέαση. Έχουμε τρεις κατηγορίες ριαλιτοπαίχνιδων. Την κατηγορία του ξεφτιλίσματος, την κατηγορία της ρουφιανιάς και την κατηγορία τηςσωτηρίας. Η πρώτη είναι εκείνη όπου τα θύματα εφόσον παρουσιάσουν το οποιοδήποτε ταλέντο τους καλούνται να υπομένουν όσα τους πούνε οι κριτές. Πρέπει να σκύβουν το κεφάλι και να μην έχουν άποψη. Να μην τολμάνε να φέρουν επιχειρήματα και να υφίστανται μια ξεφτίλα από τους κριτές. Κοινώς να είναι πιόνια και να μην έχουν προσωπικότητα. Οι τελευταίοι για χάρη της τηλεθέασης πρέπει να χλευάζουν τους υποψηφίους και όταν κάνουν μια αρνητική κριτική αυτή πρέπει να γίνεται με το λιγότερο ευγενικό και κόσμιο τρόπο ασκώντας ένα ψυχολογικό βιασμό στα θύματα.
Στη δεύτερη κατηγορία δεν υπάρχουν κριτές. Οι παίχτες διαγωνίζονται και βαθμολογούνται μεταξύ τους. Φυσικό επακόλουθο και συστατικό είναι η ρουφιανιά. Καρφιά, μπηχτές, γλειψίματα... απ' όλα έχει ο μπαξές είτε στα παιχνίδια που ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία που αφορούνε το φαγητό, που είναι και η κύρια θεματολογία, είτε ψάχνοντας το έτερον ήμισι σε αγρούς με ξεκατινιάσματα σε μια πολύ lounge ατμόσφαιρα, όπως παρουσιάζεται η αγροτική ζωή.
Στην τρίτη κατηγορία έχουμε δύο εκπομπές οι οποίες κατ' εμέ δε χρειάζονται να υπάρχουν για τον απλούστατο λόγο ότι χρησιμοποιούνε την απλή λογική. Η πρώτη καλείται να σώσει εστιατόρια που δεν έχουν πελατεία. Δεν είναι δύσκολο να σκεφτείς ότι για να δουλέψει ένα εστιατόριο πρέπει να υπάρχει καλό φαγητό, ποιότητα, καθαριότητα, διαφήμιση, ευχάριστο περιβάλλον και αγάπη για τη δουλειά με τους σωστούς συνεργάτες και υπαλλήλους. Η δεύτερη εκπομπή προσπαθεί να σώσει νοικοκυριά με οικονομικές δυσκολίες. Δε χρειάζεσαι να καλέσεις οικονομολόγο για να σου πει ότι χρειάζεται να βρεις δεύτερη δουλειά, να σφίξεις το ζωνάρι, να πουλήσεις ένα περιουσιακό στοιχείο και να αλλάξεις λίγο τον τρόπο ζωής σου για να μπορείς να αντεπεξέλθεις.
Όλοι οι τομείς της ζωής πρέπει να περάσουν από το τηλεοπτικό γυαλί κατά τους ιθύνοντες των media άσχετα με τι επιπτώσεις θα έχει όλο αυτό στο αναλώσιμο υλικό, τους απλούς ανθρώπους.
