Το θέατρο του παραλόγου δίνει άλλη μία παράσταση με βασικό ήρωα τα καύσιμα. Κομπίνες, αισχροκέρδεια, ταλαιπωρία των πολιτών, νεύρα. Το σενάριο έχει γραφτεί από τους κερδοσκόπους αλλά αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί ουκ ολίγες φορές. Χρειάζονται νέες ιδέες ακόμα και στην κλεψιά. Καταντάει μονότονη και βαρετή αυτή η κατάσταση.
Σήμερα μετά τη δουλειά σπατάλησα ότι απόθεμα είχα στο ντεπόζιτο ψάχνοντας στην πόλη και στα γύρω χωριά μερικά λίτρα βενζίνης. Τζίφος! Κράτησα λίγο για να έχω και να μπορέσω να πάω στο βενζινάδικο όταν αυτό θα ξαναέχει καύσιμα.
Μέχρι στιγμής καταφέρνω και παραμένω ψύχραιμος. Ούτε κρύο ούτε ζέστη που δεν έχω βενζίνη στο αυτοκίνητο μου. Θα το ευχαριστηθώ όμως όταν και αυτή η ταραχή περάσει και όλοι οι βενζινοπώλες που βρήκαν πάτημα στην έλειψη καυσίμων για να θησαυρίσουν αυτές τις μέρες μποϋκοταριστούνε (που δεν το βλέπω να γίνεται).
Μέσα στη μαυρίλα μας λέμε και καμιά μαλακία για να περάσει η ώρα. Άντε καληνύχτα! Αύριο τα λέμε καλύτερα. Πάλι μας ψόφησαν στη δουλειά και δεν έχω κουράγιο να γράψω πολλά αν και θα το ήθελα.
