Έτυχε αυτό το post να είναι το διακοσιοστό (200) αυτού του blog και να ασχοληθεί με την Ολυμπιάδα του Πεκίνου που ξεκινάει σε λίγες ώρες.
Μια παγκόσμια συνάντηση διαφημιστών, διαφημιζομένων, εταιριών, πολιτικών και πολιτικάντηδων. Χρυσά μετάλλια θα πάρουν οι καλύτερες φαρμακοβιομηχανίες που μοναδικό κριτήριο για να το κατακτήσουν είναι το πόσο μη ανιχνεύσιμα είναι τα χαπάκια τους από τα διάφορα tests που θα γίνουν στους αθλητές. Ένα τρελλό πανηγύρι υπερκαταναλωτισμού.
Σίγουρα θα υπάρχει και μια μικρή ομάδα ρομαντικών που πιστεύουν στο ολυμπιακό ιδεώδες, στην εκεχειρία και σε όλα τα άλλα που είχαν αξία πριν από χιλιάδες χρόνια αλλά θα τους βαφτίσουνε γραφικούς και έτσι θα περάσουν απαρατήρητοι.
Δεν είμαι κατά των Ολυμπιακών αγώνων αλλά είμαι κατά της όλης διαδικασίας προς τη διεκπεραίωση τους. Μην ξεχνάμε και το 2004 και το χρέος που μας έβαλαν. Θα πληρώνουμε για πολλά χρόνια ακόμα και ορισμένα ολυμπιακά έργα έχουν αφεθεί στο έλεος του Θεού. Και όλα αυτά γιατί; Για να ικανοποιηθεί ο εγωισμός και να φανεί μια κυρία εφοπλιστού - πρώην πολιτικός - πλούσια κατά την ταπεινή μου γνώμη και ορισμένοι άλλοι παρατρεχάμενοι. Σημαντικό ρόλο βέβαια έπαιξε και η μαρμίτα. Δεν είναι λίγοι αυτοί που άπλωσαν το χέρι να αρπάξουν.
Σίγουρα αυτά δε γίνονται μόνο στην Ελλάδα. Μπορεί και στην Κίνα να γίνουν αλλά δε νομίζω σε τόσο μεγάλο βαθμό.
