Πριν από μερικά χρόνια (έξι με εφτά) ένας φίλος μου έφυγε για το Αμέρικα. Έριξε μαύρο κοτρόνι πίσω του και ποιος τον είδε! Μας το έλεγε ότι θα φύγει αλλά δεν τον πιστεύαμε μέχρι που το έκανε. Μέσα σε αυτά τα έξι με εφτά χρόνια κατάφερε να αγοράσει σπίτι, αυτοκίνητο και να κάνει δύο μαγαζιά. Στην Ελλάδα νομίζω ότι αυτό είναι αδιανόητο.
Ένας άλλος γνωστός μου ήρθε από Σουηδία αλλά άντεξε μόνο ένα εξάμηνο και έγινε καπνός για να επιστρέψει πάλι στη βόρεια Ευρώπη γιατί και οι οικονομίες του τελείωσαν και δουλειά δεν κατάφερε να βρει.
Ένα γνωστό ζευγάρι έφυγε για Γερμανία και βολεύτηκε. Στην αρχή ήταν λίγο δύσκολα, από άποψη προσαρμογής, αλλά τώρα όλα είναι μια χαρά.
Ένας άλλος γνωστός μου πήγε για μεταπτυχιακά στο Παρίσι αλλά αποφάσισε να μείνει εκεί για να μη γραφτεί στα κατάστιχα του Ο.Α.Ε.Δ. αν επιστρέψει στα πάτρια εδάφη.
Πριν από δύο με τρεις εβδομάδες έφυγε άλλος ένας φίλος μου για Μάλτα. Με κάτι σπαστά αγγλικά που μιλάει κατάφερε να βρει δύο δουλειές και μάλιστα η μία είναι αυτό που θέλει να κάνει.
Μπορώ να γράφω για πολύ περισσότερα άτομα που είναι οικεία μου και έφυγαν σε άλλη χώρα για να βρούνε δουλειά. Σκοπός αυτού του post δεν είναι η απαρίθμηση των φίλων και γνωστών μου που έφυγαν για κάτι καλύτερο από το σχεδόν τίποτα που είχαν στην Ελλάδα, αλλά πιστεύω ότι υπάρχει ένα μεταναστευτικό κύμα προς άλλα κράτη νέων ανθρώπων που δεν αντέχουν άλλο τη μιζέρια που με το ζόρι κάποιοι θέλουν να τους ταϊσουν. Και καλά κάνουν. Όπου γης πατρίς! Αυτά να τα βλέπουν οι ανάξιοι και άχρηστοι πολιτικάντηδες που έχουμε και θα καταντήσουν την Ελλάδα ένα απέραντο γηροκομείο. Και εγώ αν δε δω χαϊρι τον δρόμο τον ξέρω. Βαλίτσες, εισιτήρια και δρόμο... Όπου φύγει - φύγει... Αρκεί να γλιτώσω από τη μιζέρια.
