Λόγω φόρτου εργασίας και επειδή φιλοξενώ συγγενείς από το εξωτερικό μου είναι λιγάκι δύσκολο να αναρτώ κάθε μέρα post. Για το χθεσινό επεισόδιο όμως δε γίνεται να μη γράψω κάτι. Τι ακριβώς εννοώ;
Χθες το πρωί έπρεπε να στείλω εφτά έγγραφα με fax. Επειδή δεν αξιώθηκα ακόμα να ρυθμίσω αυτό που έχω στο σπίτι αποφάσισα να απευθυνθώ στο ταχυδρομείο της πόλης. Ήξερα εκ των προτέρων ότι θα μου έκοβαν τον κώλο με τις τιμές τους αλλά η δουλειά έπρεπε να γίνει οπωσδήποτε.
Πηγαίνω νωρίς το πρωί στο ταχυδρομείο και πάω σε έναν υπάλληλο που φορούσε κάτι πατομπούκαλα τα οποία ονόμαζε γυαλιά και τον ρωτάω πόσο κοστίζει μια σελίδα να στείλω με το fax στην Αθήνα. Η απάντηση του ήταν: "Άστο καλύτερα, είναι πολύ ακριβά". ΤΙ ΛΕΣ ΡΕ ΜΠΑΡΜΠΑ!!! Και τι σε νοιάζει εσένα πόσο θα πληρώσω. Κάνω δεύτερη προσπάθεια ρωτώντας τον ευγενικά πόσο κοστίζει η σελίδα και του λέω ότι είναι επείγον. Η απάντηση του; "Καλύτερα να πας σε έναν ιδιώτη. Εδώ είναι ακριβά". Αρχίζουν τα νεύρα μου να γίνονται κρόσια και του λέω με ανεβασμένο τον τόνο της φωνής μου ότι δε με ενδιαφέρει το κόστος και να μου πει που θα απευθυνθώ για να στείλω τα fax. Ο τύπος το χαβά του. Τέλος πάντων μετά από μερικά μπενιλίκια και συνολικά πέντε προσπάθειες μου είπε να απευθυνθώ στο γκισέ Νο 6.
Μετά από μισή ώρα που κράτησε η όλη η διαδικασία αποστολής των fax ήρθε η στιγμή να πληρώσω. Σχεδόν δεκατρία ευράκια. Πάω σε άλλο γκισέ να πληρώσω αλλά για κακή μου τύχη έπρεπε να περιμένω να τελειώσει η τηλεφωνική συνδιάλεξη που είχε ο υπάλληλος. Βρε χτυπούσα νευρικά τα δάχτυλα μου στον πάγκο, βρε ξεροέβηχα αυτός τον χαβά του. Μιλούσε για ένα τροχόσπιτο που ήθελε να αγοράσει. Μόνο όταν του είπα ότι βιάζομαι (εννοείται με συνοδεία μπινελικίων) καταδέχτηκε να κλείσει το γαμοτηλέφωνο του και να πάρει τα ταπεινά μου χρήματα και να μου κόψει τιμολόγιο.
Είναι να μην πάρει μια καρέκλα δημοσίου ο έλληνας. Έτσι και την πάρει στ' αρχίδια του όλα.
