Τις τελευταίες μέρες γίνεται ένας ψιλοχαμός στα τηλεοπτικά κανάλια σχετικά με το συμφωνητικό συμβίωσης των ομοφυλοφίλων. Ακούγονται χίλιες δυο απόψεις αλλά ελάχιστες έχουν βάθος. Η μαλακία πάει σύννεφο σ' αυτή τη χώρα. Περισσότερο αυτοί που εκφράζουν απόψεις για όλους και για όλα (και όχι μόνο για το θέμα των ομοφυλοφίλων) βγαίνουν στα τηλεοπτικά παράθυρα για χορτάσουν τη βουλιμία τους για αυτοπροβολή. Αποτέλεσμα αυτού, οι διάφορες μπαρούφες που ακούμε καθημερινά στην τηλεόραση.
Προσωπική μου άποψη είναι ότι ο καθένας μπορεί και πρέπει να κάνει ότι θέλει στο κρεββάτι του. Ελεύθερη χώρα είμαστε (υποτίθεται). Το συμφωνητικό συμβίωσης δεν είναι τίποτα άλλο από ένα συμβόλαιο μεταξύ των ατόμων που επιθυμούν να συμβιώσουν για να είναι κατοχυρωμένοι και νομικά. Δε μιλάμε για μυστήριο γάμου. Τώρα αν κάποιοι θέλουν αυτή τη νομική πράξη να την κάνουν πιο επίσημη και να τη βαφτίσουν "γάμο" δεν πιστεύω ότι έγινε και τίποτα.
Έχουμε περισσότερα και σημαντικότερα προβλήματα να λύσουμε παρά να κολλάμε σε τέτοια θέματα. Στο κάτω - κάτω πρέπει να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο άσχετα αν συμφωνούμε με τα πιστεύω του καθενός ή όχι.
Ομοφιλόφιλοι υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν είτε το θέλουμε, είτε όχι. Τώρα κάποιοι που κάνουνε λόγο για υιοθεσίες το θεωρώ λίγο τραβηγμένο από τη στιγμή που ένα straight ζευγάρι περνάει από σαράντα κύμματα για να υιοθετήσει ένα παιδί και η διαδικασία είναι αρκετά χρονοβόρα στη χώρα μας. Πόσες, ακόμα, δυσκολίες θα αντιμετωπίσει ένα ζευγάρι ομοφυλοφίλων για να πετύχει κάτι τέτοιο.
Δεν είμαι υπέρ ή κατά των ομοφιλοφίλων. Απλά πιστεύω ότι μια νομική κάλυψη στο να έχουν από κοινού κάποια πράγματα με κάποιον άλλο δεν είναι κατακριτέο.
