Καλημέρα σε όλους και σε όλες. Επιτέλους βρήκα τη δύναμη να γράψω κάτι. Φυσικά έχω να πω πολλά καθώς προχθές παρευρέθηκα στη συναυλία των AC/DC στο Ολυμπιακό Στάδιο η οποία έγινε στα πλαίσια της παγκόσμιας περιοδείας τους για την προώθηση του νέου τους cd Black Ice. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Τα εισιτήρια τα προμηθευτήκαμε τη δεύτερη ή τρίτη μέρα από τότε που εκδόθηκαν. Μαζευτήκαμε αρκετοί νοματαίοι και έτσι κλείσαμε ένα δυόροφο λεωφορείο. Κατέβηκαν και άλλοι πολλοί από τις Σέρρες όπως και από κάθε άλλη γωνιά της Ελλάδας με τρένο, με αυτοκίνητα, με μοτοσυκλέτες και αεροπλάνα.
Ξημέρωσε η 28η Μαΐου και πρωί - πρωί με την τσίμπλα στο μάτι βρεθήκαμε στην πλατεία Ελευθερίας όπου είχαμε ραντεβού όλοι και θα μας έπαιρνε το λεωφορείο για να ξεκινήσουμε. Το ελληνικό πνεύμα επικράτησε και πολλοί άργησαν με αποτέλεσμα να ξεκινήσουμε κατά της εννιάμιση το πρωί. Κάναμε μια στάση μετά από δέκα λεπτά να πάρουμε άλλα εφτά άτομα και μια στάση στη Θεσσαλονίκη να πάρουμε μερικούς ακόμα. Εκεί αρκετοί κατέβηκαν για κατούρημα και ο οδηγός (ο οποίος ήταν πολύ φλώρος) δυσανασχέτησε και άρχισε να λέει ότι ακόμα δεν ξεκινήσαμε και αρχίσαμε τις στάσεις και πότε θα φτάσουμε στην Αθήνα και άλλα τέτοια κουλά. Εμείς θα πηγαίναμε στο live αυτός είχε το ζόρι. Τεσπα!
Ξεκινήσαμε ξανά από Θεσσαλονίκη και επόμενη στάση ήταν μετά από δυόμισι ώρες περίπου. Κατά τη διάρκεια η μουσική ολοένα και χαμήλωνε μέσα στο λεωφορείο γιατί ενοχλούσε τον οδηγό η ένταση (βασικά ήταν σκυλάς... αυτό ήταν το πρόβλημα του), ο κλιματισμός υπολειτουργούσε (τι διαφημίζουν τα Κ.Τ.Ε.Λ. το κλιματισμό εφόσον δε δουλεύει;) και οι τουαλέτες κλειδωμένες (σε όσα λεωφορεία και αν ανέβηκα τα οποία έχουν τουαλέτα ποτέ δεν πέτυχα ένα που να λειτουργεί το W.C. Αιώνια δικαιολογία: "Είναι χαλασμένες"). Σε όλο το δρόμο και σε όλες τις στάσεις έβλεπες κόσμο και μισθωμένα λεωφορεία για τη συναυλία των AC/DC. Ήταν πραγματικά μια γιορτή. Έτσι το έβλεπα εγώ τουλάχιστον. Στην πρώτη στάση εφοδιαστήκλαμε βότκες, μπύρες και άλλα τέτοια αναψυκτικά τα οποία δεν έζησαν για πολύ.
Επειδή ζούμε όμως στη Ελλάδα τίποτα δε γίνεται εύκολο. Καθυστερήσαμε σε κάποια διόδια αρκετά (δε θυμάμαι ακριβώς την τοποθεσία) και άλλη μια καθυστέρηση άνω της μισής ώρας γιατί η αστυνομία έκλεισε το δρόμο επειδή πιο κάτω θα ανατίναζαν ένα μέρος για κάτι έργα οδοποιοίας που έκαναν (βρήκαν τη μέρα).
Επόμενη στάση Λαμία. Οι μισοί και παραπάνω κατουριόμασταν του θανατά! Βλέπαμε επί μια ώρα ταμπέλες "ΠΡΟΣ ΛΑΜΙΑ" αλλά η Λαμία πουθενά. Ρωτάμε τον οδηγό πόσα χιλιόμετρα χρειάζονταν ακόμα για να φτάσουμε στη Λαμία και μας λέει άλλα 75 km. Επιτόπου του λέμε να σταματήσει γιατί όλος ο πάνω όροφος του λεωφορείου θέλει να πάει για κατούρημα. Ξανά δυσανασχέτησε ο οδηγός αλλά θέλοντας και μη σταμάτησε.
Τελικά η στάση στη Λαμία δεν έγινε ποτέ από φόβο να μην αργήσουμε. Μας άφησε να τσιμπήσουμε κάτι σε ένα μέρος μισή με μία ώρα πριν την Αθήνα για μισή ώρα σε κάτι McDonalds. Εκεί όμως είχε και άλλα λεωφορεία. Παραγγείλαμε, πληρώσαμε, οι πωλήτριες χάθηκαν στην κυριολεξία με τις παραγγελίες και ξαφνικά ακούμε τον οδηγό να λέει: "Ότι φάγατε φάγατε, οι υπόλοιποι θα φάνε στην πόλη". Τι λες ρε μάστορα; Πληρώσαμε, δε φάγαμε και θα φύγουμε; Με τα χίλια ζόρια πήραμε τις παραγγελίες μας και κολατσίσαμε με την ψυχή στο στόμα πάνω στο λεωφορείο. Από τη μύτη μας βγήκε αλλά τεσπα!
Επιτέλους φτάσαμε στην Αθήνα. Ο οδηγός ήθελε να μας δείξει πόσο τσάκαλος ήταν και πήγε μέσα από κάτι στενά στο Χαλάνδρι αν δεν κάνω λάθος. Μα έλα που τα στενά παραήταν... στενά και φάγαμε γύρω στα δεκαπέντε λεπτά με μανούβρες για να μπορέσει να στρίψει. Μετά πό λίγη ώρα επιτέλους βρεθήκαμε στο Ο.Α.Κ.Α. Σταματάει ο οδηγός, κατεβαίνουν μερικοί και μετά χωρίς να καταλάβει κανείς το λόγο κλείνει τις πόρτες και συνεχίζει για να μας αφήσει στην Πύλη Δ. Άντε ξανά περπάτημα και σκάλες για να φτάσουμε στα εκδοτήρια.
Εκεί συναντηθήκαμε με τον Έκτορα. Ένα δημόσιο μεγάλο ευχαριστώ στο παληκάρι γιατί μας υποδέχτηκε με αρκετές μπύρες. Δυστυχώς κάποιες υποχρώσεις δεν του επέτρεψαν να έρθει μέσα για να παρακολουθήσει το show. Εγγυημένα σας λέω ότι είναι ένα πολύ Γ.Α.Μ.Α.Τ.Ο. άτομο.
Μετά από λίγο μπήκαμε μέσα αλλά μας κράτησαν δύο μπύρες με την πρόφαση να μην τρελαθούμε και τις πετάξουμε. Πιο φτηνή δικαιολογία δεν άκουσα. Την ίδια στιγμή πουλούσαν μέσα μισόλιτρα κουτάκια μπύρας. Δε γαμείς... δεν το αφήσαμε να μας χαλάσει... Αλκοόλ θα βρίσκαμε... θέληση χρειάζεται μόνο. Πήγαμε να αγοράσουμε αναμνηστικά (μπλούζες, μπρελόκ, κέρατα, κονκάρδες και τα συναφή) και μπήκαμε μέσα.
Την ώρα που μπήκαμε έπαιζαν οι THE ANSWER (support band). Δεν τους ήξερα αλλά έπαιζαν καλά και είχαν καλή επικοινωνία με τον κόσμο. Οι θέσεις που έπρεπε να κάτσουμε και που αναγράφονταν στα εισιτήρια ήταν εικονικές εφόσον ο καθένας πήγαινε όπου ήθελε. ακόμα και μέσα στην αρένα. Ευτυχώς που είχαμε καλή θέση και καλή οπτική γωνία αλλά μόλις ζεσταθήκαμε μπήκαμε στην αρένα όπου έγινε κόλαση.
Πέρασε η ώρα και τελείωσε το support band και ακολούθησε τελική δοκιμή οργάνων, οθονών, φώτων κλπ. Όσο περνούσε η ώρα τόσο πιο πολύ σκοτείνιαζε και έβλεπες μια θάλασσα από κόκκινα κέρατα που αναβόσβυναν. Από πίσω μου ακούω μια κοπέλλα που μιλούσε στο κινητό με κάποιον και είπε χαρακτηριστικά: "Η σκηνή της Madonna σε σχέση με το stage των AC/DC ήταν μια φτωχομπηνιά". Αυτό το πιστεύω. Εξήντα πέντε νταλίκες έφεραν όλον τον εξοπλισμό στου συγκροτήματος. Εκτός από την κανονική σκηνή υπήρχε και μια πλατφόρμα στο κέντρο η οποία ενώνονταν με το stage με έναν διάδρομο όπου ο Angus Young (lead guitar) και ο Brian Johnson (vocals) θα έκαναν τα δικά τους.
Επιτέλους έφτασε η στιγμή και οι οθόνες άρχισαν να παίζουν κινούμενα σχέδια κάτι σαν εισαγωγή για την εμφάνιση της μπάντας. Έγινε χαμός και ακόμα περισσότερο όταν βγήκε η μπάντα στη σκηνή. Όλο το στάδιο ήταν όρθιο (οι παρευρίσκοντες εννοώ). Υπήρχαν πολλοί που ήρθαν από άλλες χώρες όπως Βουλγαρία, Ιταλία κ.α. Ξεκίνησαν με το Rock 'N Roll train. Το show ήταν φοβερό απ' όλες τις απόψεις και ο ήχος τέλειος. Η μπάντα είχε πολύ καλή επικοινωνία με τον κόσμο και έδειχνε ότι και αυτή γούσταρε την όλη φάση. Άλλα τραγούδια που ακούστηκαν ήταν: Back in black,War machine, Hells bells,The Jack, Thunderstuck, Black ice, T.N.T., Anything goes, You shook me all night long, Whole lotta Rosie, Dog eat dog κ.α. Σε μια φάση μας αποχαιρετούνε αλλά ο κόσμος δε φεύγει και βγαίνουν ξανά οι γερόλυκοι της rock και τραγουδάνε το Highway to hell και το For those about to rock (we salute you). Στο the Jack ο Angus Young έκανε το strip tease που όλοι ξέρουμε, στο Whole lotta Rosie βγήκε η Rosie καβαλώντας ένα τρένο ενώ μας αποχαιρέτισαν με τα κανόνια του For those about to rock (we salute you). Φυσικά με το τέλος της συναυλίας υπήρχαν και βεγγαλικά.
Η ενέργεια των AC/DC είναι το κάτι άλλο. Πολλοί εικοσάχρονοι θα τους ζήλεψαν για το δύωρο τρέξιμο που έριξαν στη σκηνή οι πρώτοι. Στην αρένα είδα και έναν τυπά που κοιμόταν καταγής καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Ποιος ξέρει τι ήπιε και τι κατάπιε! Τζάμπα τα λεφτά που έδωσε για το live. Εντύπωση μου έκανε ότι πολλοί είχαν φέρει και τα βλαστάρια τους. Μπροστά είχαν έναν πατέρα που έφερε το δεκάχρονο γιο του και το παιδάκι δε σταμάτησε να χορεύει. Όπως και μέσα στην αρένα κάποιος άλλος είχε στους ώμους του την έξι με εφτά (το πολύ) χρονών κόρη του και το κοριτσάκι είχε τα χέρια του συνεχώς ψηλά δηλώνοντας με αυτόν τον τρόπο πόσο της άρεσε αυτό που έβλεπε. Αυτές είναι αποδείξεις ότι το Rock δεν πρόκειται να πεθάνει ποτέ ρε κουφάλα νεκροθάφτη.
Μέσα σε λίγα λεπτά το Ολυμπιακό στάδιο άδειασε μετά τη συνευλία και το σκουπιδαριό που υπήρχε δεν είχε προηγούμενο. Έλληνες είμαστε, να μη δείξουμε τον πολιτισμό μας; Το crew του συγκροτήματος έπιασε κατευθείαν δουλειά και άρχισε να ξεστήνει. Σε λιγότερο από μια ώρα ήδη ξεκίνησαν δύο νταλίκες φορτωμένες για την επόμενη ευρωπαϊκή πόλη που θα δωθεί live των AC/DC.
Ήρθε η ώρα που έπρεπε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Καταφέραμε να μαζευτούμε μετά από αρκετή ώρα γιατί μερικοί από λάθος συνεννόηση πήγαν αλλού. Μετά κάναμε το γύρο του Ολυμπιακού σταδίου αντί να πάρουμε τον ίδιο δρόμο που πήγαμε μέσα στο συναυλιακό χώρο. Ο τρόμπας ο οδηγός βαριόταν να έρθει να μας πάρει και έτσι πήγαμε εμείς να τον βρούμε. Ενθουσιασμένοι μεν, πεινασμένοι δε. Ρωτάω πόσο κάνει ένα σάντουιτς και μου λέει ο μάστορας : "Μόνο πέντε ευρώ το ένα". "Άσε μας ρε μάστορα, μας δουλεύεις;", του απαντάω και μου λέει το αμίμητο: "τόσα λεφτά έδωσες για να δεις τη συναυλία στο σάντουιτς κόλλησες;". "Αν το έφτιαχναν οι AC/DC θα έδινα και περισσότερα", του απαντάω και φεύγω. Είπαμε, στην Ελλάδα ζούμε. Να μην κάνουμε την αρπαχτή μας;
Ο δρόμος του γυρισμού ήταν ήσυχος επειδή όλοι κοιμόμασταν και ο οδηγός για άλλη μια φορά μας έσπασε τα νεύρα γιατί πήγαινε σημειωτόν. Τον υποτιθέμενο κλιματισμό τον έκλεισε εντελώς με αποτέλεσμα να σκάσουμε. Δύο στάσεις έκανε όπου γινόταν χαμός και για να φας έπρεπε να περιμένεις στην ουρά το λιγότερο δεκαπέντε λεπτά. Με λίγα λόγια όποιος πρόλαβε ήταν πολύ τυχερός. Αντί να σταματήσει κάπου όπου δεν έχει τόσο κόσμο μας πήγαινε όπου ήθελε αυτός. Σίγουρα παίρνει μίζα από τα μαγαζιά για την πελατεία που τους φέρνει. Αυτό είναι κοινό μυστικό. Όλοι οι οδηγοί το κάνουν. Την ώρα που κοιμόμασταν βρήκε ευκαιρία να βάλει τα σκυλάδικα του. Επιτέλους κατά της δέκα μισή φτάσαμε στις Σέρρες. Κουρασμένοι από το ταξίδι αστραπή αλλά πλήρως ευχαριστημένοι για την εμπειρία ζωής που είχαμε.
Παρακάτω έβαλα τρεις φωτογραφίες. Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη για την κακή ποιότητα τους αλλά με το κινητό τι να βγάλει κανείς; Έχω και άλλο υλικό το οποίο θα αναρτηθεί λίαν συντόμως. Η πρώτη φωτογραφία είναι λίγο πριν βγούνε οι AC/DC στη σκηνή, η δεύτερη είναι τη στιγμή που ξεκινάει το live και πρωτοεμφανίζονται στο ελληνικό κοινό και η τρίτη είναι μετά το live. Μπορείτε να το καταλάβετε και από τις ενδείξεις της ώρας που υπάρχουν στις φωτογραφίες. Τράβηξα και video αλλά πρέπει να τα επεξεργαστώ μήπως καταφέρω να καλυτερέψω την ποιότητα τους αν και πολύ αμφιβάλλω.
