Πριν από μήνες έγραψα ένα post σχετικά με τη μαλακισμένη που μένει στον ακριβώς επάνω όροφο από 'μένα. Έχει ένα σκυλάκι που δε λέει να σταματήσει να γαυγίζει ειδικά τις πιο ακατάλληλες ώρες. Το καλοκαίρι ξεκινάει από της τεσσεράμιση με πέντε το πρωί. Ξυπνάω χαράματα για να πάω στη δουλειά και αναγκαστικά ξυπνάω και μισή ώρα νωρίτερα εξ' αιτίας του κατοικιδίου. Ότι και να της έχω πει, μα με το καλό, μα με τον άσχημο τρόπο δε λέει η μανδάμ από πάνω να εκπαιδεύσει το ζωντανό της. Τεσπα! Υπομονή να δούμε μέχρι πότε αν και τα νεύρα μου έγιναν κρόσια και προβλέπω λίαν συντόμως να γινόμαστε κώλος.
Τώρα ξεκίνησε καινούρια ανωμαλία. Τινάζει τα χαλιά της συχνά όποτε έχουμε απλωμένα ρούχα στο μπαλκόνι χωρίς να προειδοποιήσει. Χέστηκε βασικά! Πολλές φορές τινάζει και την κουρελού που χρησιμοποιεί το ζώο. Όχι αυτή, αυτή είναι ΖΩΟΝ. Το σκυλάκι της εννοώ όταν λέω ζώο. Διότι ζώο και ΖΩΟΝ διαφέρουν τα μάλα! Της είπα μια φορά με το καλό, δυο φορές με το καλό μέχρι που το ξαναέκανε σήμερα και βγήκα στο μπαλκόνι και τη διαολόστειλα αυτήν, το σόι της και το σκύλο μαζί. Έγινα ο γραφικός της γειτονιάς όσο και αν το σιχαίνομαι αυτό αναγκαστικά. Η αναισθησία της δεν έχει όριο και είναι και προκλητική.
Πείτε μου γαμώ την τρέλλα μου γιατί θα σαλτάρω. Τέτοιες κυράτσες που το παίζουν κυρίες και είναι πιο βρωμιάρες και από τα σκατά δεν πρέπει να τις βάζεις στη θέση τους; Άι σιχτίρ απογευματιάτικα! Τέτοιους γείτονες αν έχουμε το τρελλάδικο δεν το γλιτώνουμε.
