Υπάρχουν κάποιοι τύποι εντελώς γραφικοί θα έλεγα. Όχι με την κακή έννοια, απλά έχουν μείνει πίσω κάτι δεκαετίες. Είναι ένα είδος κάγκουρα. Πως ξεχωρίζουν; Στις παραλίες προσπαθούν να επιδοθούν στο γκρικ καμάκι. Έχουν χαίτη (όχι απαραιτήτως), από μακριά φαίνεται ότι έχουν μια προβιά πάνω τους αλλά με το που πλησιάζεις βλέπεις ότι είναι το δασύτριχο στήθος που εκπέμπει ανδρίλα μεγατόνων. Τα αξεσουάρ είναι απαραίτητα. Χρυσές αλυσίδες στα χέρια και στο λαιμό και χρυσά δαχτυλίδια με χοντροκομμένες κοτρώνες πάνω τους. Τα νύχια από τα μικρά δάχτυλα πρέπει να είναι μεγάλα για να μπορούν να εισχωρούνε στις οπές της μύτης και των αυτιών.
Το dress code είναι βερμούδα με καφέ στρατιωτική σαγιονάρα και γυαλί περιπτερέϊμπαν ή αλμπάνικα όπτικαλ. Στο χέρι δυο πακέτα Μαλίμπορο και δυο κινητά και βάδισμα βαρύ (σαν να έσκαβε πέντε μέρες συνεχόμενες).
Το μεγάλο γέλιο πέφτει όταν ανοίγει ο στόμας για να μιλήσει αγγλικά (μιλάμε για Οξφορδιανά) για να χτυπήσει ξένες τουρίστριες: "Ντου για λάικ δε Γκρις ματμαζέλ;", "Χάλοου μπέημπι, μι Νώντας, γιου;", "Χάου ντου γιου ντου μανάρα μου", "Ντου γιου γουόντ τάτσι μίτσι χότσι;". Θα μπορούσα να γράφω όλη μέρα αυτά που έχω ακούσει κατά καιρούς.
Σίγουρα τα συγκεκριμμένα καμμάκια που αναφέρω δίνουν μια ξεχωριστή καλοκαιρινή νότα στις παραλίες και αν τύχει να είστε κοντά σε ένα γκρικ καμμάκι τύπου 1980 κλείστε τα μάτια και απολαύστε τα μαργαριτάρια που θα ξεστομίζει στην αλλοδαπή τουρίστρια.
