Υπάρχουν άνθρωποι που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να χλευάζουν και να εμπαίζουν συνανθρώπους τους μόνο και μόνο επειδή οι πρώτοι βρίσκονται σε καλύτερη οικονομική, κοινωνική ή επαγγελματική κατάσταση. Είναι οι λεγόμενοι σκατόψυχοι.
Θα αναρωτιέστε τι μ' έπιασε πρωί - πρωί και βρίζω. Μα είναι να μη βρίζω; Σας παραθέτω τρία περιστατικά που συνέβησαν σ' εμένα και στην αρραβωνιαστικιά μου.
Πριν από μερικές μέρες ανέβασα ένα post που έλεγα ότι μόνο ένα αρκετά πλούσιο βιογραφικό δεν αρκεί για να βρεις δουλειά (πιο συγκεκριμμένα για την αρραβωνιαστικιά μου). Θέλει και μέσον. Την περασμένη εβδομάδα πήρε τηλέφωνο η σύζυγος ενός ιδιοκτήτη καταστήματος καλυντικών (η συγκεκριμμένη αλυσίδα καταστημάτων υπάρχει σε όλη την Ελλάδα) σε μια θεία μου για να κλείσει ραντεβού και να πάει η Μαρία (η αρραβωνιαστικιά μου) για συνέντευξη. Μέσα στην τρελλή χαρά εμείς καθώς η θεία μου και ο θείος μου έχουνε άριστες σχέσεις με τους ιδιοκτήτες του καταστήματος καλυντικών. Δουλειά τελειωμένη έλεγα μέσα μου. Όντως επικοινωνήσαμε με αυτούς, κλείσαμε ραντεβού και περιμέναμε να έρθει η μεγάλη μέρα για τη συνέντευξη. Η Μαρία από την προηγούμενη πήγε να κάνει τα μαλιά της, διάλεξε εκατό φορές τι ρούχα θα φορέσει για να γίνει όσο το δυνατόν πιο αρεστή, τι παπούτσια κλπ. Η αγωνία ήταν μεγαλύτερη από αυτήν όταν έδινα πανελλαδικές εξετάσεις.
Ξημερώνει η μεγάλη μέρα και πηγαίνουμε στο κατάστημα για την περιβόητη συνέντευξη. Πρώτη ψυχρολουσία: η γυναίκα που θα έπαιρνε συνέντευξη από τη Μαρία δεν ήρθε ακόμα από τη Θεσσαλονίκη. "Κάντε μια βόλτα και ξαναπεράστε σε κανένα μισάωρο", μας λένε. Κάναμε τη βόλτα και ξαναπάμε στο μαγαζί αλλά η γυναίκα από τη Θεσσαλονίκη δεν ήρθε ακόμα. "Κάντε μια βόλτα πάλι και ξαναπεράστε σε κανένα μισάωρο", μας ξαναλένε. Ξανακάνουμε βόλτα και μετά από ένα μισάωρο ξαναπάμε στο μαγαζί αλλά πάλι δεν ήρθε η γυναίκα από τη Θεσσαλονίκη. Μας στέλνουν για άλλη μία βόλτα και όταν επιστρέφουμε στο μαγαζί μας είπαν: "Δεν ήρθε ακόμα. Πάρτε τηλέφωνο σε καμιά ώρα για να μην πηγαινοέρχεστε". Για να μην τα πολυλογώ μετά από δυο ώρες και είκοσι, τουλάχιστον, τηλεφωνήματα επιτέλους μας είπαν ότι ήρθε και μας περιμένει. Πάμε στο μαγαζί, η Μαρία πήγε στη συνέντευξη και εγώ πήγα να δω μια υπάλληλο που τυγχάνει να είναι φίλη μου. Η φίλη μου μου είπε: "Δημήτρη προσέχετε γιατί η ιδιοκτήτρια και η κόρη της δεν είναι καλοί άνθρωποι". Της απάντησα ότι το γνώριζα αλλά ανάθεμα την ανάγκη μας για δουλειά. Μετά από λίγη ώρα τέλειωσε η συνέντευξη και φύγαμε. Μετά από λίγες μέρες συνάντησα τη φίλη μου που δουλεύει στο κατάστημα και μου είπε: "Έχω να σου πω. Παρακολουθούσα τις αντιδράσεις μάνας και κόρης γιατί ήμουν σίγουρη ότι κάτι θα έκαναν και όντως έκαναν". "Τι εννοείς;", τη ρώτησα. "Μόλις γυρίσατε την πλάτη σας για να φύγετε έκαναν διάφορους μορφασμούς με το στόμα τους μάνα και κόρη, κουνούσανε τα κεφάλια τους κοροϊδευτικά και γελούσανε".
Καταλάβατε γιατί έβριζα στην αρχή αυτού του post; Εφόσον δεν είχαν σκοπό να πάρουν τη Μαρία στη δουλειά γιατί μας ειδοποίησαν για συνέντευξη; Παίζουνε με την ψυχολογία μας.
Δεύτερο περιστατικό: Ένας γνωστός μας λέει για ένα φίλο του που έχει κατάστημα με βιολογικά προϊόντα και θέλει πωλήτρια. Μας παρακίνησε να αφήσουμε ένα βιογραφικό και θα έλεγε και αυτός καμιά κουβέντα στο αφεντικό. Πάμε στο μαγαζί, αφήνουμε βιογραφικό στη γυναίκα του που ήταν πολύ ευγενική (ο σύζυγος της, το αφεντικό δηλαδή έλειπε), και είπε ότι θα επικοινωνούσαν μαζί μας. Το απόγευμα ήμουνα στη δουλειά. Ο ιδιοκτήτης του καταστήματος βιολογικών προϊόντων πήρε τηλέφωνο στη Μαρία και τη ρωτούσε διάφορα για τη δουλειά. Ένα είδος τηλεφωνικής συνέντευξης ας πούμε. Μετά της λέει να πάει από το μαγαζί μέχρι της εννιά το βράδυ. Η Μαρία του απάντησε μήπως ήταν καλύτερα το πρωί της επόμενης μέρας και αυτός απάντησε πως τον βόλευε το απόγευμα εκείνο γιατί την επόμενη μέρα θα είχε πολύ δουλειά. Η Μαρία πήρε μαζί της και τους γονείς μου γιατί δεν είναι ελληνίδα, δεν ξέρει τι παίζεται στο ελλαδιστάν με ένσημα και ασφάλεια και δεν ήθελε να την κοροϊδέψουν. Πάνε εκεί πέρα για συνέντευξη και το άτομο έλεγε χίλιες δυο πίπες. Ότι έχει την κόρη του στο μαγαζί και δεν χρειάζεται πωλήτρια, θέλει μια κοπέλα για μια σχολή χορού που θ' ανοίξει αλλά η κοπέλλα αυτή πρέπει να ξέρει και χορό. Άλλα αντί άλλων με λίγα λόγια. Καμιά σχέση με αυτά που συζητούσαν στο τηλέφωνο. Προφανώς το άτομο ήξερε ότι η Μαρία δεν είναι ελληνίδα και ήθελε να την πάρει στη δουλειά χωρίς ένσημα και με λίγα λεφτά αλλά μόλις είδε τους γονείς μου μαζί της που είναι έλληνες και ξέρουν τι γίνεται, τα έχασε και έλεγε παπαριές. Είναι πολύ τυχερός που δούλευα εκείνη τη μέρα. Αν δε δούλευα έξω από την πόλη θα τον είχα σαπίσει στο ξύλο.
Τρίτο και τελευταίο περιστατικό (έχω πολλά αλλά να μη σας ζαλίζω). Πάμε σε ένα μαγαζί υποδημάτων που είχε στη βιτρίνα χαρτί που έλεγε ζητείται πωλήτρια. Μπαίνουμε μέσα και μιλάμε με τον ιδιοκτήτη. Μας λέει για part time δουλειά και αυτό σημαίνει μισά ένσημα (δεκαπέντε δηλαδή) και μισά χρήματα (300 ευρώ). Ρωτάμε για ώρες εργασίας και μας λέει ότι θέλει να δουλεύει 30 ώρες την εβδομάδα. ΑΚΟΥΤΕ ΤΙ ΛΕΕΙ Ο ΤΡΟΜΠΑΣ; Η ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΣΗ ΣΕ ΟΛΟ ΤΗΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ.Τον σιχτίρισα και φύγαμε.
Ποιος τους ελέγχει όλους αυτούς τους σκατόψυχους; ΚΑΝΕΝΑΣ.
