Το 2009 μπήκε με τους χειρότερους οιωνούς. Τόσες απολύσεις εδώ, τόσες απολύσεις εκεί, άλλες τόσες απολύσεις παραπέρα... Πρόσφατα στις Σέρρες έκλεισε μια τοπική εταιρία που είχε αλυσίδα souper market με αποτέλεσμα ογδόντα εργαζόμενοι να βρεθούνε στο δρόμο. Τους έδωσαν άδειες και μετά απολύσεις. Για αποζημιώσεις δεν ξέρω. Το θέμα το έδειξαν και τα μεγάλα κανάλια. Και η πολιτεία, εννοείται, ότι είναι άφαντη.
Κατά καιρούς ακούμε για σενάρια των βιομηχάνων για τρεις και τέσσερις μέρες εργασίας την εβδομάδα ή μειωμένα ωράρια. Η κυβέρνηση μέσω Ο.Α.Ε.Δ. έχει στήσει το καρκίνωμα που ονομάζεται stage. Οι άνεργοι συνεχώς αυξάνονται και είναι πιο πελαγωμένοι από ποτέ. Όλοι οι ανεύθυνοι-υπεύθυνοι ρίχνουν το φταίξιμο στην παγκόσμια κρίση. Όχι ότι η τελευταία δεν έχει σοβαρό μερίδιο ευθύνης αλλά δεν είναι και λίγοι εργοδότες που κοιτάζουν να επωφεληθούν απ' αυτή καταθέτοντας εξοντωτικά "μέτρα σωτηρίας" για τους υπαλλήλους με απότερο σκοπό να αυξήσουν τα κέρδη τους. Οι εργοδότες με σύμμαχο την ανεργία κάνουν ότι θέλουν στους εναπομείναντες υπαλλήλους τους (υπερωρίες, άσχημες συνθήκες εργασίας, χαμηλοί μισθοί, λίγα ή και καθόλου ένσημα κ.α.). Το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχει ένας ενεργός κρατικός μηχανισμός για να τους ελέγχει. Οι υπάλληλοι έχοντας το φόβο της ανεργίας δεν τολμάνε να ζητήσουν αυτά που τους αναλογούν και δεν κάνουν καταγγελίες. Για να έχουν μια ελπίδα ότι θα πάρουν αυτά που δικαιούνται πρέπει να κάνουν καταγγελία, δηλαδή να βγάλουν μόνοι τους το φίδι από την τρύπα και μετά να έχουν την αγωνία αν θα χάσουν τη θέση τους ή όχι.
Για να λέμε την αλήθεια λύσεις υπάρχουν αλλά κανένας πολιτικός δε θέλει να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά γιατί δεν τον συμφέρει. Αν γίνουν περικοπές στους μισθούς σε διευθυντές, πολιτικούς, γραμματείς και φαρισαίους και αν βάλουν φρένο στις ανεξέλεγκτες τράπεζες θα είναι μια καλή αρχή. Καλό θα ήταν να απομακρύνουν και το χέρι τους από τη μαρμίτα για να ελλαχιστοποιηθούνε οι μείζες.
Σήμερα το απόγευμα είδα μια ταινία στο DVD του Κώστα Γαβρά. Ονομάζεται "Το τσεκούρι" (Le Couperet). Είναι παραγωγής του 2005 και είναι πολύ καλή. Προφητική θα έλεγα. Το κεντρικό θέμα της ταινίας είναι η ανεργία και το επακόλουθο της ανεργίας είναι αυτό που λέμε "ο θάνατος σου η ζωή μου". Ίσως να είναι λίγο κυνικός ο τρόπος που περνάει αυτό το μύνημα αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινός. Δείτε την και δε θα χάσετε.
Όλες οι μεγάλες εταιρίες μπήκαν σε ένα παράλογο παιχνίδι κερδοφορίας. Ποια εταιρία θα βγάλει τα περισσότερα κέρδη με τους λιγότερους υπαλλήλους και με το χαμηλότερο κόστος. Φυσικά πάντα τη νύφη την πληρώνουν οι υπάλληλοι με κυνικό τρόπο και με αδιαφορία από τους προϊσταμμένους τους για το τι θα απογίνουν οι πρώτοι. Και σίγουρα πολλές εταιρίες που απολύουν προσωπικό δεν έχουνε ζημιά στην κερδοφορία τους. Αυτό είναι το πρόσχημα για να κάνουν απολύσεις.
Αν και δε θέλω να είμαι πεσιμιστής το μέλλον δε φαίνεται ρόδινο και μάλλον θα έρθουν και χειρότερα. Στις εκλογές που έρχονται καλούμαστε να δώσουμε εξετάσεις αν πήραμε το μάθημα μας ή όχι. Να μην ψηφιστεί κανένα από τα κόμματα που είναι στη βουλή. Εκεί θα φανεί αν είμαστε άξιοι της μοίρας μας ή όχι.
