Πριν από πολλά χρόνια, στης 1η Μαϊου 1886, στις Η.Π.Α. και πιο συγκεκριμμένα στο Chicago κάποιοι άνθρωποι της εργατικής τάξης έχασαν τη ζωή τους στα επεισόδια που συνέβησαν τότε κατά τη διάρκεια της συνάντησης όλων των απεργών για διαμαρτυρία στην πλατεία Haymarket, διεκδικώντας τα αυτονόητα. Μέχρι τότε τα αφεντικά έκαναν ότι ήθελαν. Οι εργάτες δούλευαν δέκα, δώδεκα και πολλές φορές παραπάνω ώρες σε άθλιες συνθήκες και πολλές φορές ανασφάλιστοι.
Αυτοί τα κατάφεραν αν και όχι αναίμακτα. Ανάλογες απεργίες υπήρξαν ανά τον κόσμο με την πάροδο των ετών.
Μετά από τόσα χρόνια τα πράγματα πέρνουνε άσχημη τροπή. Οι μισθοί είναι ξεφτυλιστικοί, πολλά αφεντικά έχουν ανασφάλιστους τους υπαλλήλους τους, η εκμετάλευση ολοένα και μεγαλώνει γιατί οι εργαζόμενοι ζούνε με τον εφιάλτη της ανεργίας. Η ψαλίδα πλούσιων και φτωχών ανοίγει. Εν ολίγοις πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο. Το φαινόμενο αυτό είναι παγκόσμιο. Όλη η υφήλιος μοιάζει με καζάνι που βράζει και επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται πιστεύω ότι οι εργαζόμενοι θα βρούμε το δίκιο μας. Δεν ξέρω πότε αλλά θέλω να είμαι εν ζωή για να το δω αυτό και μετά να δω τα μούτρα των αφεντικών. Η υπομονή έχει τα όρια της και οι απλοί μεροκαματιάρηδες έχουν ξεπεράσει αυτά τα όρια κατά πολύ και προ πολλού.
Και να μην ξεχνάμε ότι η Πρωτομαγιά δεν είναι αργία, αλλά είναι απεργία. Φυσικά τα Μ.Μ.Ε. δεν κάνουν καμιά αναφορά σ' αυτό. Τους βολεύει το σύστημα. Γι' αυτούς όλα είναι καλά. Τέτοια μέρα τα πρωινάδικα μεταδίδουν σκυλάδικα τραγούδια και οι μοντέλες θα κουνιούνται (αν θέλουνε ας κάνουνε και αλλιώς) στους ρυθμούς των τραγουδιών αυτών. Θα λένε ότι η Πρωτομαγιά είναι η γιορτή των λουλουδιών και άλλα τέτοια τρελλά και με τη χαζομάρα θα περάσει και αυτή η μέρα.
