Διάβασα σε ένα άρθρο σε μια εφημερίδα για μια Καναδική εταιρεία που θέλει να κάνει άνοιγμα στην ελληνική αγορά στον τομέα πτήσεων με υδροπλάνα. Κάτι είχα ακούσει πριν 2-3 χρόνια γι' αυτό. Δεν ακούγεται άσχημο, πόσο μάλλον όταν θα ενώνουν με την υπόλοιπη Ελλάδα και νησιά που τα δρομολόγια των πλοίων τα έχουν ξεχασμένα ακόμα και το καλοκαίρι για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είναι τουριστικά. Οι κάτοικοι αυτών των νησιών στην κυριολεξία θα έβρισκαν ένα αποκούμπι για έκτακτες περιστάσεις αν δε χτυπούσε το τέρας της γραφειοκρατείας και πάλι.
Το πρόβλημα είναι ότι δε μπορεί να βρεθεί μέρος που να είναι η κεντρική βάση της εταιρίας έτσι ώστε να κανονιστούν τα δρομολόγια προς και από νησιά του Αιγαίου και του Ιονίου.
Το θέμα είναι ότι η γραφειοκρατεία ζει και βασιλεύει στην Ελλάδα. Την ίδια στιγμή χώρες όπως η Μάλτα, η Κροατία και το Μαυροβούνιο έχουν υιοθετήσει θεσμικά πλαίσια για να έχουν τέτοιες επενδύσεις σε χρόνο ελάχιστο.
Εκτός από τα ωφέλη που θα είχε μία τέτοια επένδυση για τους ντόπιους των απομακρυσμένων νησιών φανταστείτε και τα ωφέλη που θα είχε και ο τουρισμός μας. Η γραφειοκρατεία είναι το πρόβλημα, οι σκοπιμότητες πλοιοκτητών που φοβούνται μη χάσουν κομμάτι από την πίτα και κρύβονται πίσω από τη γραφειοκρατεία είναι, θα σας γελάσω. Τελικά είμαστε άξιοι της μοίρας μας!
