Πριν από δυο μέρες ήθελα να γράψω για τον Ο.Α.Ε.Δ., αλλά κάτι προέκυψε, όπως καταλάβατε όλοι, με αποτέλεσμα να αναβληθεί και να αναρτηθεί το post σχετικά με τον στενόμυαλο της "πιάτσας ντελ ξέκωλο". Χθες πήρα ρεπό από τη σημαία και δεν ανάρτησα τίποτα, οπότε σήμερα θα σας πω για το επαγγελματισμό ορισμένων δημοσίων υπαλλήλων. Ξεκινάω λοιπόν.
Δουλεύω σε μια ιδιωτική εταιρία και κάθε χρόνο παίρνω απόλυση πριν κλείσω χρόνο σε αυτήν και μπαίνω στο ταμείο ανεργίας για κάποιο χρονικό διάστημα με σκοπό (για την εταιρία) να μη μετατραπεί η σύμβαση μου σε αορίστου χρόνου. Έχω αναφερθεί πολλές φορές στα διάφορα στραβά του ιδιωτικού τομέα απότε να μην τα επαναλάβω (καθυστερήσεις πληρωμών, υπερωρίες, μη υπολογισμός τριετιών, μη χορήγηση άδειας κλπ.).
Η έκτη Ιανουαρίου του τρέχοντος έτους ήταν η τελευταία μου μέρα στη δουλειά και μετά πήρα τον πούλο... εχμ συγνώμη... την απόλυση ήθελα να πω. Υπ' όψην άλλη μια μέρα αν με κρατούσαν θα έκλεινα χρόνο καθώς έπιασα δουλειά πέρυσι εφτά του Γενάρη.
Πήγα στην εταιρία να πάρω το απολυτήριο μου και από 'κει πρώτα στο Ι.Κ.Α. να πάρω μια βεβαίωση ενσήμων, γιατί ο συγκεκριμένος ασφαλιστικός φορέας αργεί χαρακτηριστικά να στείλει τους φακέλους με τα χαρτιά που να δηλώνουν των αριθμό ημερών εργασίας. Ευτυχώς τέλειωσα γρήγορα. Σειρά είχε ο πρώτος Ο.Α.Ε.Δ. (στις Σέρρες ο Ο.Α.Ε.Δ. βρίσκεται σε δύο διαφορετικά μέρη για να ταλαιπωρούνται οι πολίτες) για να βγάλω κάρτα ανεργίας. Εκεί μέσα να γίνεται το αδιαχώρητο όπου κατάλαβα ότι μια τεράστια μερίδα υπαλλήλων σε ιδιωτικές εταιρίες βρίσκονται στην ίδια μοίρα μ' εμένα. Υπήρχαν και μερικοί που πήγαν να βγάλουν κάρτα ανεργίας χωρίς να έχουν το χαρτί της απόλυσης, δεν έλεγαν να καταλάβουν και επέμεναν να βγουν χωρίς να έχουν τα απαραίτητα δικαιολογητικά. Αυτό βέβαια είχε ως αποτέλεσμα τη σύγχυση και των εκνευρισμό των υπολοίπων. Μετά από δυο ώρες κατάφερα να να βγάλω κάρτα ανεργίας και τότε μου λέει ο τυπάς ότι πρέπει να πάω σε έναν σύμβουλο εργασίας. "Είναι υποχρεωτικό;", ρωτάω. "Ναι", μου απαντάει. Η ώρα έχει προχωρήσει και δεν ξέρω αν θα προλάβω. Πάω στο σύμβουλο και του λέω ότι δε θέλω να δώσω συνέντευξη γιατί θα ξαναπάω στην ίδια εταιρία και βιάζομαι για να προλάβω τον άλλο Ο.Α.Ε.Δ. όπου θα μπω στο ταμείο ανεργίας.
Αλήθεια δεν έχω καταλάβει τι ωφελεί η συνέντευξη στους συμβούλους εργασίας εφόσον δεν προσφέρει τίποτα η όλη διαδικασία. Δουλειές δεν υπάρχουν και το μόνο που προτείνουν είναι αν ενδιαφερόμαστε για κάποιο πρόγραμμα stage αν θα βγει. Φέξε μου και γλύστρισα.
Φτάνω στον άλλο Ο.Α.Ε.Δ. και βλέπω την ώρα στο κινητό μου. 12:05 μ.μ. Ο Ο.Α.Ε.Δ. κλείνει στης 14:30. Προλαβαίνω. Μέσα έχει κόσμο αλλά δε γινόταν το αδιαχώρητο. Μερικοί δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για να μπούνε στο ταμείο ανεργίας και επιμένουν πηγαίνοντας από τη μια υπάλληλο στην άλλη. Αυτό καθυστερεί τους πάντες. Περιμένω στη σειρά μου υπομονετικά και μετά από, σχεδόν, δυο ώρες έφτανε η σειρά μου. Εξυπηρετούνταν ένα παιδί που προηγούταν και μετά ήταν η σειρά μου. Επιτέλους! Την ώρα που τσεκάριζε τα χαρτιά του ανθρώπου η υπάλληλος πίσω από το γκισέ άρχισε (η τελευταία) να παραμιλάει: "Δεν αντέχω, από το πρωί οχτώ η ώρα δε σταμάτησα να γράφω, δεν έχω κάτσει ούτε λεπτό, αυτός είναι ο τελευταίος που εξυπηρετώ, οι υπόλοιποι αύριο". Κοιτάζω την ώρα και βλέπω ότι είναι 14:00μ.μ. Είχαμε μείνει λίγα άτομα, το πολύ εφτά με οχτώ και μισή ώρα για να κλείσει το μαγαζί. Άρχισε να μιλάει με τις διπλανές της (υπάλληλοι και αυτές) οι οποίες άρχισαν να τη δικαιολογούν και να συμφωνούνε μαζί της. Εννοείται ότι υπήρξαν και αντιδράσεις από εμάς που περιμέναμε τόση ώρα αδιαμαρτύρητα για να τελειώσουμε. Τέλειωσε με το παιδί που ήταν μπροστά μου και προχωράω. Με βλέπει και μου λέει: "Τέλος, έλα αύριο". "Πλάκα μου κάνεις;", τη ρωτάω και αντί να απαντήσει σηκώνεται από την καρέκλα της. Τότε έγινε ο χαμός. Έρχεται και τι μας λέει η τύπισσα βουρκωμένη και με τρεμάμενο σαγόνι: "δεν είμαι καλά, έχω πίεση, αφήστε με, δεν αντέχω άλλο" και πήγε στην τουαλέτα να κρυφτεί. Και ποιος είναι καλά; Δεν ήταν επιλογή μας να μπούμε στο ταμείο ανεργίας. Πήγαμε στη διπλανή κοπέλλα η οποία αδιαμαρτύρητα μας εξυπηρέτησε όλους και ήταν ευγενέστατη. Όταν κάποιες συνάδελφοι της την είδαν της είπαν: "σε λίγο σχολάμε τι κάνεις;" η κοπέλλα απάντησε: "τόσες ώρες περιμένουν θα τους εξυπηρετήσω".
Οι άλλες οι φώκιες αντί να την προτρέπουν να σταματήσει αν τη βοηθούσαν θα τελείωναν όλοι μέσα σε πέντε λεπτά το πολύ. Τελικά η κοπέλλα τέλειωσε με όλους τους εναπομείναντες πριν της δυόμισι. Όταν τελείωσε ξαναεμφανίστηκε η άλλη η μαλάκω που σχόλασε από μόνη της μισή ώρα πριν το κανονικό.
Οι ενστάσεις μου όσον αφορά τη βλαμμένη είναι ότι έχει το θράσος να λέει ότι κουράστηκε που κάθεται σ' ένα γραφείο και δούλεψε έξι ώρες όπως και ότι δε σταμάτησε για να ξεκουραστεί. Εφόσον έβλεπαν ότι δυσκολεύονται να ανταπεξέλθουν γιατί δεν έβαλαν μια ανακοίνωση, όπως κάνουν οι τράπεζες, ότι δε δέχονται από κάποια ώρα και μετά άλλο κοινό; Μας άφησαν να ξεροσταλιάζουμε και όταν είδαν ότι δεν άντεχαν άλλο (ή μάλλον δεν ήθελαν να δουλέψουν άλλο) σήκωσαν μπαϊράκι και μας έδιωχναν, εφόσον χάσαμε την ώρα μας.
Όλες οι δουλειές έχουν και τις δυσκολίες τους. Αν τύχει να υπάρχει μερικές φορές πίεση είναι φυσιολογικό. Σε καμία περίπτωση όμως τα πράγματα στο δημόσιο τομέα δεν είναι τόσο χάλια όσο στον ιδιωτικό τομέα. Όποιος δε θέλει να δουλέψει καλύτερα να τσακιστεί και να φύγει. Υπάρχουν πολλοί που θέλουν μια θέση στο δημόσιο και να δουλέψουν. Ουδείς αναντικατάστατος. Ίσως θα έπρεπε τους δημοσίους υπαλλήλους να τους στέλνουν για λίγο καιρό ανά τακτά χρονικά διαστήματα να δουλέψουν στον ιδιωτικό τομέα με ότι συνεπάγεται αυτό.Με αυτόν τον τρόπο ίσως να εκτιμούσαν περισσότερο τις καρέκλες στις οποίες στρογγυλοκάθονται.
Τελειώνοντας θα ήθελα να πω ότι λίγος σεβασμός από κάποιους "έξυπνους" δημόσιους υπαλλήλους στους ανθρώπους που τους ταϊζουν και τους πληρώνουν δε βλάπτει. Δημόσιος υπάλληλος σημαίνει υπάλληλος όλων.
