Χθες είδα στις ειδήσεις (τυχαία γιατί δεν πολυβλέπω τηλεόραση) ότι βραβεύτηκαν κάποιοι έλληνες για τη συνολική προσφορά τους. Μέσα σ' αυτούς ήταν και ο αγαπημένος μου κωμικός Θανάσης Βέγγος. Ο μεγαλύτερος που πέρασε ποτέ από την Ελλάδα και από τους μεγαλύτερους κωμικούς του κόσμου κατά την ταπεινή μου άποψη. Με λίγα λόγια ένας καταπληκτικός ηθοποιός και ένας καταπληκτικός άνθρωπος (δυστυχώς δεν τον γνώρισα αλλά αυτό μου βγάζει) γιατί εκτός από κωμικούς ρόλους έχει παίξει και δραματικούς και Αριστοφάνη.
Ο άνθρωπος αυτός ότι έχει να πει το λέει μέσα από τις ταινίες του και πολύ σπάνια κάνει δηλώσεις στη μικρή οθόνη. Η σεμνότητα του φαίνεται. Δεν πρόκειται να πλέξω το εγκώμιο αυτού του ανθρώπου γιατί δεν το έχει ανάγκη. Απλά να πω ότι έτσι είναι οι πραγματικοί stars και όχι όπως οι υποτιθέμενοι σημερινοί που κάθε τρεις και λίγο διαλαλούν ότι πάνε στις Η.Π.Α. για διεθνή καριέρα μήπως και ανεβάσουνε τις μετοχές τους.
Ποτέ δε βαριέμαι να βλέπω τις ταινίες του. Ξεχνιέμαι! Κάθε του ταινία είναι μια όαση όπου μου φεύγει το άγχος της καθημερινότητας. Αισθάνομαι πολύ τυχερός που τον είδα από κοντά σε μια επιθεώρηση πριν από πολλά χρόνια.
Ατάκες του έχουνε μείνει και τις χρησιμοποιούμε καθημερινά όπως: "Ξέρεις από βέσπα" και"Καλοί μου άνθρωποι". Ποιος δεν έχει δει τo "Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση", τις ταινίες ΘΟΥ ΒΟΥ και τόσες άλλες. Πραγματικά είναι από τους λίγους που έχουμε στην Ελλάδα με τόσο πηγαίο ταλέντο.
Ότι και να πει κανείς για το Θανάση Βέγγο, τον δικό μας και καλό μας άνθρωπο, θα είναι λίγο. Θα ήθελα να κλείσω με τους στίχους ενός παλιού γνωστού τραγουδιού. Αν δεν κάνω λάθος πρέπει να είναι του Γιώργου Ζαμπέτα.
Που 'σαι Θανάση,
που 'σαι Θανάση,
ήθελα να σ' αντάμωνα...
Που 'σαι Θανάση,
που 'σαι Θανάση,
ήθελα να σ' αντάμωνα
η γρουσουζιά να σπάσει.
