Κράζουμε τους Κινέζους για τις μαϊμούδες προϊόντα, και την ευρύτερη νοτιοανατολική Ασία αλλά και η αφεντιά μας δεν πάει πίσω.
Σ' αυτήν τη χώρα η πρωτοτυπία είναι είδος υπό εξαφάνιση. Εκτός από την αγορά που είναι τίγκα στα ιμιτασιόν από τη μια κράζουμε και από την άλλη τ' αγοράζουμε.
Αλλά και η έμπνευση μας είναι για κλάμματα. Ανοίγεις την τηλεόραση και βλέπεις τα πάντα να είναι αντιγραφές και μάλιστα αποτυχημένες. Σήριαλς, τηλεπαιχνίδια, shows ακόμα και τα προεκλογικά debates είναι τρισάθλια και ελεεινά κακέκτυπα των αντίστοιχων αμερικανικών.
Ανοίγεις το ραδιόφωνο και ένας μεγάλος αριθμός τραγουδιών είναι διασκευασμένα στα ελληνικά και άλλα τόσα είναι αυτά που οι μελωδίες τους θυμίζουν έντονα κάτι. Από ραπ μέχρι αμανέδες όλα τα μπασταρδεύουμε και βγαίνει το hit (μην ξεράσω).
Η ξενομανία μας δεν έχει όριο. Θεωρούμε καινοτόμο το καθετί που θα έρθει από έξω σε ελληνική έκδοση ή στη χειρότερη περίπτωση θα βγει κάτι αντίστοιχο "ελληνικό" (πάντα βασισμένο σε μια ξενόφερτη ιδέα).
Στα μόνα που καταφέραμε να έχουμε κατοχυρωμένη πατέντα (αν μπορούμε να το πούμε έτσι) είναι η ρετσίνα, το ούζο, το σουβλάκι και η φέτα (η τελευταία παραλίγο να μας ξεφύγει πριν λίγα χρόνια). Με λίγα λόγια έχουμε μείνει χρόνια πίσω.
Κακά τα ψέμματα αλλά πρέπει να σηκώσουμε τον κώλο μας και να εξελιχθούμε. Πιστεύω ότι στον τομέα της πληροφορικής (και όχι μόνο) μπορούμε να τα καταφέρουμε αρκετά καλά. Μυαλά υπάρχουν και ιδέες επίσης. Ποιος βάζει φρένο; Μα φυσικά η πολιτεία.
Το μυστικό είναι να υπάρχουν χρηματοδοτήσεις και κονδύλια για να επιτευχθεί αυτό. Μιλάμε για σοβαρές επιδοτήσεις και όχι τα σημερινά μυγοχεσίματα. Άρα τα χέρια κάποιων που τ' αρπάζουν χοντρά πρέπει να κοντύνουν.
Που θέλω να καταλήξω; Να αφήσουμε τα ετοιματζίδικα και να προχωρήσουμε σε ανάπτυξη σοβαρή. Να μην επαναπαυόμαστε με τα φασόν που λένε made in Greece.
