Η Jackomania και το φαγοπότι τελειωμό δεν έχουν. Πέσανε όλοι σαν τα κοράκια να πούνε το κοντό τους και το μακρύ τους. ΕΛΕΟΣ! Ο κάθε άσχετος έχει κάτι να πει. Ψυχολόγοι αναλύουν, παρουσιάστριες χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, κάποιοι που έτυχε να τον συναντήσουν για δέκα λεπτά νομίζουν ότι ήταν και κολλητοί και μιλάνε με μεγάλη άνεση για όλη τη ζωή του Michael Jackson.
Σίγουρα το θέμα πουλάει μα νομίζω ότι κάπου πρέπει να μπαίνουν και ηθικοί φραγμοί. Σε τέτοιες στιγμές φαίνεται κατά πόσο είμαστε άνθρωποι που τελικά όπως αποδείχτηκε δεν είμαστε. Στη χώρα της υπερβολής, δηλαδή στην Ελλάδα, δόθηκαν πολλά ρεσιτάλ βλακείας στα τηλεοπτικά παράθυρα και γενικότερα σε όλα τα Μ.Μ.Ε.
Οι ίδιοι που τον έβριζαν και τον κατηγορούσαν πριν μερικά χρόνια για θέματα παιδεραστίας τώρα τον επαινούν ως καλλιτέχνη για τις μοναδικές του ικανότητες και ως άνθρωπο για το ανθρωπιστικό του έργο. Διπρόσωποι άνευ προηγουμένου!
Ανοίγεις το ραδιόφωνο και το μόνο που ακούς είναι Michael Jackson, πας να διαβάσεις ένα περιοδικό ή μια εφημερίδα και βλέπεις φωτογραφίες και άρθρα για τον εν λόγω καλλιτέχνη. Είπαμε να κλάσουνε και αυτοί χεστήκανε πάνω τους (για να χρησιμοποιήσω ένα ρητό που λένε οι παλιότεροι).
Ότι αμερικανιά πλασαρίστηκε από τα Μ.Μ.Ε. των Η.Π.Α. οι δικοί μας (των Greek media) την υιοθετήσανε με το παραπάνω και βάλανε και παραπάνω σάλτσες. Σίγουρα το θέμα πούλησε τρελά και γέμισε κάποια ταμεία αλλά πραγματικά... άξιζε τον κόπο; Να μεταμορφωνόμαστε σε κοράκια και να μην αφήνουμε ούτε πεθαμένο κάποιον στην ησυχία του είναι μια κατάντια.
