Έγινε και η απεργία σήμερα. Πάμε γι' άλλα. Άντε να δούμε τι αποτελέσματα θα έχουμε. Όσο να 'ναι όταν έχουμε απεργίες τόσο γενικευμένες υπάρχει η αίσθηση ότι η μέρα κυλάει πιο χαλαρά. Είναι... πως να το πω... πιο χαβαλέ!
Αυτό που μ' αρέσει στις απεργίες είναι πως όταν απεργούνε και οι δημοσιογράφοι θέλω να βλέπω τηλεόραση. Βάζουν παλιές ελληνικές ταινίες και ξεχνιέμαι. Το προτιμώ να δω μια ταινία για εκατοστή φορά παρά να βλέπω ειδήσεις και talk shows όπου προσπαθούνε να με αγχώσουνε χωρίς λόγο (τις περισσότερες φορές) και να με τρομάξουνε με τρομοκρατικά χτυπήματα, με ακατάλληλες τροφές, με κακούς επαγγελματίες, με πολικές θερμοκρασίες, με (άκουσον άκουσον) χιονοπτώσεις το χειμώνα και να προσπαθούνε να με μαντρώσουνε μέσα στο σπίτι και όλα τα άλλα καλούδια που παρουσιάζουν για ειδησεογραφική θεματολογία. Δεν έχει κουτσομπολίστικες εκπομπές για να βλέπω το κάθε σούργελο να το παίζει star ή διάφορους να βγάζουν τα προβλήματα τους και τα εσώψυχα τους φόρα παρτίδα ψάχνοντας απεγνωσμένα κάποια λύση ενώ οι παρουσιαστές και οι παρουσιάστριες να τους εκμεταλεύονται στο έπακρο για χάρη της τηλεθέασης.
Μήπως να κάναμε τις απεργίες θεσμό (όχι ότι δεν είναι στην Ελλάδα) για να κάνουμε αποτοξινώσεις από τους δημοσιογράφους και τα παράγωγα τους; Μια ιδέα είπα. Μη το δέσετε και κόμπο αλλά για σκεφτείτε το.
