Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια χώρα όπου όλα ήταν υπέροχα. Δεν υπήρχαν μείζες, σκάνδαλα, οι πολιτικοί ήταν ευσυνείδητοι και υπεύθυνοι, το ίδιο και οι πολίτες, ο λαός έπαιρνε αποφάσεις για τα πάντα με δημοψηφίσματα, οι δημόσιες υπηρεσίες λειτουργούσαν κανονικά και ήταν εξυπηρετικές για τον πολίτη με το παραπάνω. Η κληρονομικότητα στην πολιτική απαγορευόταν διά ροπάλου.
Στον ιδιωτικό τομέα τα αφεντικά έδιναν στους υπαλλήλους τους ότι προβλεπόταν από το νόμο και δεν τους έκλεβαν ούτε τους καταπίεζαν. Όταν σημειώνονταν κάποια παρατυπία ο κρατικός μηχανισμός τη διόρθωνε σε χρόνο μηδέν λόγω των τακτικότατων ελέγχων. Δεν υπήρχε η μάστιγα των stage και της ημιαπασχόλησης.
Οι δρόμοι ήταν πεντακάθαροι και ο σεβασμός στη φύση φαινόταν παντού. Οι πολίτες σέβονταν ο ένας το άλλον και δεν κοίταζαν να εκμεταλευτούνε καταστάσεις εις βάρος των συμπολιτών τους. Δεν έβλεπες καρέκλες, καφάσια και τενεκέδες να δεσμεύουν ένα κομμάτι του δρόμου το οποίο προοριζόταν για κάποιον ως πάρκινγκ.
Η παιδεία ήταν υποδειγματική, χωρίς αιώνιους φοιτητές, χωρίς το πανεπιστημιακό άσυλο να υφίσταται για κάποιους "καλοθελητές" και πάνω απ' όλα ήταν δωρεάν στην κυριολεξία. Η παραπαιδεία ήταν άγνωστη σ' αυτή τη χώρα.
Οι τράπεζες δε λειτουργούσαν σαν αγιογδύτες με τοκογλυφικές μεθόδους. Απαγορεύοταν ρητά από το νόμο οι κατασχέσεις και οι δανειολήπτες ποτέ δεν είχαν το άγχος για την αποπληρωμή του δανείου τους. Σε καμία περίπτωση δεν επιτρεπόταν η μισή οικονομία της χώρας να βρίσκεται στα χέρια μερικών οικογενειών. Υπήρχε κάποιο όριο και σε περίπτωση που κάποιος αποκτούσε πολλά χρήματα περνούσε από έλεγχο για το πως τα απέκτησε και αν τα πράγματα γινόταν επικίνδυνα, δηλαδή συσσώρευση του πλούτου σε λίγους, γινόταν ανακατανομή αυτού.
Τα νοσοκομεία ήταν σα ξενοδοχεία πέντε αστέρων. Το φακελάκι δεν υπήρχε στην ιατρική διάλεκτο και οι γιατροί και οι νοσοκόμες εξασκούσαν το λειτούργημα τους με κύριο κίνητρο την αγάπη για τον συνάνθρωπο τους και τη θέληση για προσφορά.
Στη τηλεόραση οι τηλεκατίνες δεν υπήρχαν και ο σεβασμός για τον τηλεθεατή φαινόταν από τα προγράμματα των καναλιών. Τα τηλεσκουπίδια τα εξόρισαν πριν πάρα πολύ καιρό και τα Μ.Μ.Ε. δεν ήταν κατευθυνόμενα αλλά ανεξάρτητα και αξιοκρατικά.
Η τεράστια περιουσία της εκκλησίας εκμεταλευόταν κατάλληλα και τα κέρδη πήγαιναν σε διάφορα κοινοφελή έργα, σε ιδρύματα και ανακούφιζαν ανθρώπους που είχαν ανάγκη.
Σ' αυτή τη χώρα για να βγει κάποιος στη σύνταξη δεν ήταν απαραίτητη προϋπόθεση να πεθάνει.
Οι αγρότες δεν έκλειναν ποτέ τους δρόμους όταν ήταν δυσαρεστημένοι γιατί σέβοταν τους άλλους πολίτες. Δεν είχαν παράλογες απαιτήσεις όπως όταν βρέχει να ζητάνε αποζημίωση από το κράτος. Αναλάμβαναν την ευθύνη και το ρίσκο για τη δουλειά που επέλεξαν. Ούτε οι επιδοτήσεις για καλιέργειες και μηχανήματα που έπαιρναν μετατρέπονταν σε διαμερίσματα στις πόλεις, αυτοκίνητα και παραθαλάσσια σπίτια.
Λογοκρισία δεν υπήρχε. Ο καθένας εξέφραζε ανοιχτά τα πιστεύω του χωρίς να φοβάται ότι θα υποστεί κυρώσεις.
Τα σώματα ασφαλείας δε λειτουργούσαν σα νταβατζήδες. Υπήρχε διακριτικότητα και θέληση για εξυπηρέτηση και προστασία των πολιτών.
Στις τουριστικές περιοχές οι ντόπιοι επιχειρηματίες δεν κοίταζαν να ξεβρακώσουν σε μια νύχτα τους τουρίστες με υπερχρεώσεις των προϊόντων και των υπηρεσιών που παρείχαν. Τους σέβοταν και ήθελαν οι τελευταίοι να τους επισκεφτούνε και τις επόμενες χρονιές. Κοίταζαν μακρυπρόθεσμα.
Η κάθε κυβέρνηση αυτής της χώρας δεν ήταν δουλική απέναντι σε άλλες χώρες και διεθνείς οργανισμούς. Έδειχνε πυγμή και όρθωνε το ανάστημα της κάθε φορά που άλλα κράτη κοίταζαν να την προσβάλλουν με διάφορους τρόπους. Υπήρχε πραγματική εξωτερική πολιτική.
Είμαι σίγουρος ότι τα καλά πράγματα θα συνέχιζαν σ' αυτή τη χώρα αν δε χτυπούσε το τηλέφωνο με επακόλουθο να ξυπνήσω. Όνειρο ήταν ρε γαμώτο. Απότομη προσγείωση στη χάλια πραγματικότητα που ζούμε. Δε βλέπω την ώρα να ξανακοιμηθώ.
