12 Σεπτεμβρίου 2008, 16:00 μ.μ. Μόλις φτάνω στο Ελ. Βενιζέλος (το διεθνές αεροδρόμιο Αθηνών για τους αδαείς). Η πτήση μας είναι η 128 με την Aegean στις 20:35 μ.μ. για τη Θεσσαλονίκη. Χρόνος για να τριγυρίσουμε υπάρχει άφθονος. Πάμε για check in για να μην κουβαλάμε μαζί μας τις βαλίτσες και να κινούμαστε πιο ελεύθερα. Το μόνο που με αγχώνει είναι αν θα προλάβουμε το τελευταίο λεοφορείο για Σέρρες από Θεσσαλονίκη. Αν όλα πάνε καλά το προλαβαίνουμε. Οριακά μεν αλλά το προλαβαίνουμε.
Η πείνα μας έχει θερίσει. Πάμε να σαβουρώσουμε σε ένα από τα εστιατόρια του διεθνούς αερολιμένος και να μας πιάσουν τον κώλο εν γνώση μας. Μέσα σε τριάντα λεπτά καθόμαστε και είμαστε πρησμένοι από το φαγητό. Δεν ήταν και τίποτα το ιδιαίτερο αλλά με εικοσιπέντε, σχεδόν, ευρά που πληρώσαμε αν είμασταν σε ταβέρνα θα είχαμε και τη φέτα μας, και τη σαλατίτσα μας και τη ρετσινούλα μας και σίγουρα όλα θα ήταν ποιοτικότερα. Δε γαμείς! Αεροδρόμιο είναι τι περιμένεις; Μετά το φαγητό σαν κλασσικός ελληναράς που κάθισε σε τραπεζάκι για μη καπνίζοντες απόλαυσα και δυο τσιγαράκια το ένα πίσω από τ' άλλο.
Μετά ξεκινάμε τις τσάρκες στα μαγαζιά του αεροδρομίου. Τρία βιβλία που αγόρασα μου βγήκαν σχεδόν εξήντα ευρά. Κάτι καφέδες, κάτι νερά, κάτι διάφορες μαλακίες που έβλεπα και ήθελα να φάω όπως βελγικές σοκολάτες και άλλα τέτοια σκατά μας βγήκε ο κούκος αηδόνι. Τέσπα!
Με τις βόλτες στο αεροδρόμιο πέρασε η ώρα και πήγαμε και καθήσαμε στην αίθουσα αναχωρήσεων μέχρι να μπούμε στο αεροπλάνο. Εκεί που καθόμασταν ψόφιοι από την κούραση ακούμε από τα μεγάφωνα: "Κύριοι επιβάτες της πτήσης 128 με Aegean για Θεσσαλονίκη σας ενημερώνουμε ότι θα υπάρξει μία καθυστέρηση δέκα λεπτών". ΟΧΙ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΜΟΥ! Αρχίζουν να με ζώνουνε τα φίδια. Η καθυστέρηση όντως είναι μικρή αλλά ο κίνδυνος να χάσουμε το τελευταίο λεοφωρείο για τις Σέρρες είναι ορατός και μεγάλος. Πάω στις δυο υπαλλήλους της Aegean που είναι στο stand που ελέγχουνε τις κάρτες επιβίβασης και εξηγώ την κατάσταση. "Μην ανησυχείτε κύριε. Ο πιλότος σε τέτοιες περιπτώσει πάει πιο γρήγορα με αποτέλεσμα να υπάρχει καθυστέρηση μόνο για πέντε λεπτά", ήταν η απάντηση μιας υπαλλήλου. Πάω και κάθομαι ξανά στη θέση μου και κάνω μέσα μου υπολογισμούς. Τα Κ.Τ.Ε.Λ. Θεσσαλονίκης είναι στην αντίθετη πλευρά της Θεσσαλονίκης από το αεροδρόμιο. Αν πατήσει το γκάζι ο ταξιτζής υπάρχει ακόμη ελπίδα.
Έφτασε η ώρα της επιβίβασης. Καθόμαστε στις θέσεις μας και απογειωνόμαστε. Μας σερβίρουν ένα χυμό της κακιάς ώρας και φυστίκια. Ναι! Ένα σακουλάκι με φυστίκια. Το πολύ να είχε δέκα μέσα στο σακουλάκι. Η ξεφτίλα σε όλο της το μεγαλείο. Που να ήξερα ότι αυτό ήταν μια πρόγευση για το αράπικο φυστίκι που θα τώγαμε μετά.
Φτάνουμε στη Θεσσαλονίκη στις 21:30. Δε σταματώ να κάνω υπολογισμούς με το μυαλό μου. Μέχρι να πάρουμε τις βαλίτσες άντε να περάσουν άλλα πέντε με δέκα λεπτά και αν τρέξουμε για ταξί πάλι μπορεί να προλάβουμε στο τσακ το λεοφορείο. Μα έλα που περιμένουμε να πάρουμε βαλίτσες και βαλίτσες δε βλέπουμε! Όλοι έπαιρναν τις βαλίτσες τους μα οι δικές μας πουθενά. Άφαντες! Το ένα μάτι να κοιτάζει το ρολόι στο κινητό και το άλλο να ψάχνει για βαλίτσες. Η ώρα περνάει και κρύος ιδρώτας με λούζει. Στο τέλος αντικρίζω μια δικιά μας βαλίτσα. YES! Η χαρά μου είναι απερίγραπτη και μου έρχεται να στήσω πάρτυ. Πριν περάσει ο ενθουσιασμός μου που αντίκρισα τη πρώτη βαλίτσα βλέπω να έρχεται και η δεύτερη. Μου έρχεται να ρίξω πυροτεχνήματα. Βλέπω το κινητό μου. 21:46. Γίνομαι superman και σε χρόνο dt βρίσκομαι έξω να περιμένω ταξί. Από πίσω η Μαρία αλαφιασμένη. ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΑΛΟΓΟΜΟΥΡΑ! Έχει άλλους εφτά μπροστά από εμάς που περιμένουν ταξί. Έχω την εντύπωση ότι όλοι είναι συννενοημένοι και προχωράνε αργά για να μου σπάσουν τα νεύρα. Αρχίζω και βγάζω ένα κοκτέηλ αφρών και μπινελικίων από το στόμα μου. Επιτέλους φτάνει η σειρά μας να μπούμε σε ταξί. Ρωτάω τον ταξιτζή αν υπάρχει περίπτωση να προλάβουμε το λεοφωρείο αν τρέξει. "Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;", μου απαντάει. Βλέπω το κινητό μου. 21:56. Πάμε στον Ο.Σ.Ε. Έχει intercity στης δύο το πρωί. Άλλες τέσσερις ώρες αναμονή και δύο ώρες ταξίδι (το αράπικο φυστίκι που σας έλεγα).
Στον Ο.Σ.Ε. δε μιλιόμαστε από τη φούρκα μας. Οι τέσσερις ώρες μας φάνηκαν τέσσερις αιώνες. Έχω κάνει ένα πακέτο τσιγάρα και βρίσκομαι στα πρόθυρα να πέσω στα σκληρά. Επιτέλους φαίνεται το τρένο. Μπαίνουμε μέσα και από την τσατίλα μου μπαίνω σε λάθος βαγόνι. Πρέπει να διασχίσω όλο το βαγόνι για να πάω στο άλλο για να κάτσω στη θέση μου. Μέσα να γίνεται ο χαμός. Κάποιες κυράτσες που θέλουν να βολευτούνε πρώτες άσχετα αν αυτές είναι τρεις ενώ εγώ και άλλοι τριάντα που ακολουθούν έρχονται από την αντίθετη κατεύθυνση. "Κάτσι να πιράσου και μετά πιρνάτι κι 'σεις", μου λέει μια θείτσα. Δεν κρατήθηκα. "Άντε γαμήσου μωρή μανδάμ. Άι σιχτίρ μαλάκω. Φράζεις το δρόμο με τις άλλες δυο κότες σε τριάντα άτομα για να βολευτείς ενώ δεν έχεις ούτε βαλίτσα ούτε τίποτα ενώ τα δικά μας τα χέρια κρέμασαν από το βάρος των αποσκευών". "Πωπω στόμα!", λέει μια απ' αυτές και κάνουνε στην άκρη να περάσουμε ενώ οι άλλες δύο έμειναν με το στόμα ανοιχτό..
Μετά από δέκα λεπτά επιτέλους φτάνω στη θέση μου. Εκεί βλέπω να κάθεται ένας ταγαράς. "Φιλαράκι κάθεσαι στη θέση μου", του λέω. "Δε μπορείς να κάτσεις απέναντι;", με ρωτάει. "Ρε άντε γαμήσου και 'συ ρε μαλακισμένο. Σήκω για να μη σε σηκώσω με τις κλωτσιές", ουρλιάζω. Χωρίς να πει τίποτε άλλο σηκώθηκε και πήγε στη θέση του. Δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου. Όχι ότι δε βρίζω αλλά έχω μεγάλη υπομονή. Τι μ' έπιασε εκείνη την ώρα και έβριζα τους πάντες και τα πάντα δεν καταλαβαίνω. Δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου.
4:00 π.μ. Επιτέλους φτάσαμε στο σιδηροδρoμικό σταθμό των Σερρών. Μέχρι να βγούμε, να πάρουμε ταξί και να φτάσουμε στο σπίτι πήγε 4:30 το πρωί.
Πιστεύω ότι αν δεν υπήρχαν τα δέκα λεπτά καθυστέρησης από την Aegean θα προλάβαινα το τελευταίο λεοφωρείο για Σέρρες που ήταν στις 22:00 μ.μ. και θα ήμουν στο σπιτάκι μου το αργότερο στις 23:30 μ.μ.
