Σήμερα βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη. Πήγα να μοιράσω μερικά βιογραφικά και συνάντησα μερικά φιλαράκια. Με την κρίση χαθήκαμε και σιχάθηκα να τα λέμε μόνο μέσω internet με το skype και τα emails.
Σε πολλά πράγματα η συμπρωτεύουσα είναι φθηνότερη από τις Σέρρες και έτσι πήγα με ένα φίλο μου σε ένα κατάστημα ηλεκτρονικών ειδών, υπολογιστών και άλλων παρόμοιων προϊόντων μιας πασίγνωστης αλυσίδας που δραστηριοποιείται σε όλη την Ελλάδα. Πήγα να δω τιμές σε κάποια πράγματα που μ' ενδιαφέρουν (εφ' όσον δε μπορούμε να αγοράσουμε ας αρκεστούμε στο μπανιστήρι). Εκεί που περιφερόμασταν θυμήθηκα ότι πρέπει να αγοράσω μελανάκια για τον εκτυπωτή μου. Βλέπω έναν υπάλληλο και κατευθυνόμαστε προς αυτόν για να μας εξυπηρετήσει. Ξαφνικά περνάει από δίπλα μας ένας κοστουμαρισμένος τυπάς με πεοδείκτη (βλέπε γραβάτα) σα σίφουνας και πάει προς τον υπάλληλο που κατευθυνόμασταν και εμείς. Μετά από ένα λεπτό ξέσπασε και η μπόρα. Τι εννοώ; Ο κοστουμάκιας έβαλε τις φωνές στον υπάλληλο και τον έκανε ρόμπα σε όλο το μαγαζί μπροστά σε όλο τον κόσμο. Ο κακομοίρης ο υπάλληλος δεν έβγαλε κιχ. Έσκυψε το κεφάλι και άκουγε επί ένα δεκάλεπτο το κήρυγμα του ανωτέρου του. Δυστυχώς δεν ήταν μόνο κήρυγμα αλλά ο κοστουμάκιας με τον πεοδείκτη φρόντισε με αγενή τρόπο και αγριοφωνάρες να μειώνει τον υφιστάμενο του. Ο φίλος μου δεν άντεξε και στράφηκε προς το μέρος του και είπε με πολύ άγριο τρόπο στον κοστουμάκια ότι αν δε σταματούσε εκείνη τη στιγμή να διασύρει τον υπάλληλο, ο οποίος χαντακώθηκε εντελώς και καταβουρκωμένος ευχόταν να ανοίξει η γη να τον καταπιεί, θα του μετρούσε τα παΐδια μέσα στο μαγαζί μπροστά στον κόσμο για να καταλάβει πως είναι να σε κάνουν ρεζίλι. Τι να πει ο κοστουμάκιας; Κοκκίνισε, πρασίνισε, άλλαξε σαράντα χρώματα αλλά δεν έβγαλε τσιμουδιά. Βλέπετε ο φίλος μου τυχαίνει να είναι σχεδόν δυο μέτρα και να ζυγίζει πάνω από εκατό σαράντα κιλά. Γύρισε την πλάτη του και εξαφανίστηκε φουριόζος. Ελπίζω μόνο η θέση του κακομοίρη του υπαλλήλου μετά την παρέμβαση του φίλου μου αν μην έχει γίνει δυσκολότερη. Τελικά δεν αγοράσαμε τίποτα. Πήγαμε στη ρεσεψιόν, ζητήσαμε τον υπεύθυνο και όταν ήρθε του είπαμε για το περιστατικό και ότι είναι απαράδεκτο οι προϊστάμενοι να συμπεριφέρονται στους υφιστάμενους σαν να είναι οι τελευταίοι ζώα. Στο τέλος του δώσαμε συγχαρητήρια που κατάφεραν με αυτή τη συμπεριφορά να μας χάσει από πελάτες.
Τον λόγο δεν τον γνωρίζω που συνέβει το παραπάνω σκηνικό. Τέτοια σκηνικά γνωρίζω ότι συμβαίνουν συχνά και παντού. Δυστυχώς έχω βρεθεί πολλές φορές μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις. Τέτοιες στιγμές εγώ εύχομαι να έχω εξαφανιστεί πόσο μάλλον ο κάθε παθών υπάλληλος. Είναι αρκετοί αυτοί που έχοντας κάποια εξουσία το παίρνουν πολύ πατριωτικά και ξεφεύγουν. Δε σέβονται τίποτα. Αυτούς δεν τους ελέγχει κανείς. Στον ιδιωτικό τομέα ισχύει η θεωρία ότι το σκατό πάει πάντα προς τα κάτω. Αυτό τι σημαίνει; Ότι ο απλός υπάλληλος θα πληρώσει τη νύφη ακόμα και όταν δεν φταίει. Και να φταίει όμως σίγουρα δεν αξίζει τέτοιο δημόσιο ξεφτιλισμό. Μπορούσε ο προϊστάμενος να πάρει τον υπάλληλο στο γραφείο του ή κάπου παράμερα και να του πει ότι έχει να του πει. Μπορούσε και με ευγενικό τρόπο να πει ότι ήθελε. Είναι αρκετοί εκείνοι που συγχέουν τις δικαιοδοσίες που τους έχουν ανατεθεί και νομίζουν ότι είναι ανώτεροι και ως άνθρωποι από κάποιους άλλους. Καλό θα ήταν να καταλάβουν ότι στο τέλος επιβεβαιώνεται πάντα το ίδιο πράγμα: ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΙΣΟΙ! Που είναι η πολιτεία για να προστατέψει τους ιδιωτικούς υπαλλήλους; Όπως πάντα είναι απούσα όπως και ο σεβασμός προς αυτούς που κάνουν πάντα την περισσότερη και πιο βρώμικη δουλειά.
