Την Τετάρτη που μας πέρασε έπρεπε να πάω στο Ι.Κ.Α. το έταιρον ήμισι επειγόντως λόγω ασθένειας. Φτάσαμε σε χρόνο ρεκόρ στο πανάθλιο κτήριο του Ι.Κ.Α. (Ίδρυμα Καταντημένων Ασθενών) και πήγαμε στις πληροφορίες για να ρωτήσουμε που θα απευθυνθούμε. Μας έστειλαν στον ελεγκτή που είναι και παθολόγος. Περιμέναμε εκεί μαζί με εφτά οχτώ άλλους ασθενείς και έξι ιατρικούς επισκέπτες (αυτοί που πουλάνε φάρμακα για λογαριασμό εταιριών και χώνονται σε όλα τα ιατρεία αδιαφορώντας αν οι αθενείς υποφέρουν με την αναμονή).
Σεβασμός στους ασθενείς μηδέν. Φώναζαν, γελούσαν σα να βρίσκονταν σε καφετέρια. Ανάμεσα σ' αυτούς ήταν και μια γυναίκα - κλώσσα που έκανε τόσο θόρυβο όσο όλοι οι υπόλοιποι. Περιμέναμε υπομονετικά να έρθει η σειρά μας και όταν ήρθε πετάγεται η τύπισσα και μπαίνει στο ιατρείο. Επισημαίνω ότι δεν ήταν ασθενής. Μπίζνες ήθελε να κάνει. "Τι κάνεις; Προηγούμαστε", της λέω. "Συγνώμη, μόνο μισό λεπτάκι θα κάνω", μου λέει μπαίνει μέσα και κλείνει την πόρτα νομίζοντας ότι δε μου άφησε περιθώρια ν' αντιδράσω. Πέρασε το μισό λεπτάκι, πέρασε ένα, πέρασαν δύο, τρία, τέσσερα, πέντε και η υπομονή μου εξαντλήθηκε.
Τότε ακούστηκε η δυνατή και γνωστή στο Ι.Κ.Α. αγριοφωνάρα μου: "Αυτό το μισό λεπτό ακόμα να περάσει; Αρμένικη την έκανες τη βίζιτα". Φυσικά πριν το ξέσπασμα τα μπινελίκια έδιναν και έπαιρναν. Και τι δεν είπε ο στόμας μου. Τότε βγήκε και σα βρεγμένη γάτα εξαφανίστηκε. Τότε μου έβαλε τις φωνές ο γιατρός: "Που νομίζετε ότι βρίσκεστε κύριε; Πώς φωνάζετε έτσι; Έχετε ραντεβού;" και κάτι τέτοια. Εκεί πέταξα κορώνες: "Οι δικές μου οι φωνές σε πείραξαν; Τόση ώρα που οι ιατρικοί επισκέπτες που κωλοβαράνε και φωνάζουν δε σε πείραξε;", Αυτός επέμενε να ρωτάει αν είχα ραντεβού. "Όχι δεν έχω γιατί ήρθα ως επείγον και εσύ είσαι ο ελεγκτής οπότες θες ή όχι θα μας δεχτείς και αν σεβόσουν τους ασθενείς σου δε θα δεχόσουν την πλασιέ φαρμάκων για να κάνετε δουλειές παρατείνοντας τον πόνο των άλλων, αλλά θα την άφηνες για το τέλος". Εκεί το βούλωσε. Μετά από πέντε λεπτά μας δέχτηκε στο ιατρείο του όλο χαμόγελο θαρρείς και δεν έγινε τίποτα. Άβυσσος η ψυχή του κομπογιαννίτη. Μέσα σε ένα λεπτό, χωρίς να κάνει εξέταση, μας παρέπεμψε σε άλλο παθολόγο στο άλλο πανάθλιο κτήριο του Ι.Κ.Α.
Πάμε στο άλλο Ι.Κ.Α., ρωτάμε τον κόπανο στη ρεσεψιόν σε ποιο όροφο είναι ο γιατρός, μας λέει στον πρώτο, πάμε στον πρώτο και βλέπουμε έναν ιατρικό επισκέπτη από την ομάδα των έξι που συναντήσαμε προηγουμένως. Γαμώ τη γκαντεμιά μου σκέφτομαι. "Μην κάνεις το λάθος να μπεις πριν από εμάς", του λέω. Μου λέει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα και ότι ο γιατρός δεν ήταν εκεί και μάλλον θα είναι σε διάλειμμα. Κοιτάζω την κατάσταση με τα ραντεβού και βλέπω ότι υποτίθεται εκείνη την ώρα έπρεπε να είναι στο ιατρείο του. Πάνε να δουλέψουν τέσσερις, πέντε ή έξι ώρες και θέλουν και διάλειμμα; Τι να κάνουμε, περιμένουμε καρτερικά. Άλλη μια κυρία ήρθε και περίμενε και αυτή. Γιατρός όμως γιοκ! Ξανακατεβαίνω στη ρεσεψιόν και λέω στον κόπανο να βρει τον άλλο κόπανο (το γιατρό ντε) και να του πει ότι ήρθε πελατεία στο μαγαζί. Ξανανεβαίνω τα σκαλιά και μετά από λίγο εμφανίζεται ο λεβέντης, ο καραμπουζουκλής, ο σαπιοκοιλιάς ντεμέκ γιατρός. Ο κόπανος της ρεσεψιόν δεν μπορούσε να τον ειδοποιήσει από την πρώτη στιγμή εφόσον ήξερε ότι πάμε για το συγκεκριμένο κόπανο... sorry... γιατρό; Τεσπα! Μπαίνουμε μέσα στο ιατρείο και μας ρωτάει: "Έχουμε αρρωστήσει;". "Όχι, έχουμε κλασική περίπτωση βλάβης", του απαντάω και αυτός με κοιτάζει με το βλέμμα της ισχνής αγελάδας. Εξέταση μηδέν. Μας δίνει ένα παραπεμπτικό για να πάμε στο ακτινολογικό για ακτίνες.
Άντε πάλι στο πρώτο πανάθλιο κτήριο του Ι.Κ.Α. για ακτίνες. Μπαίνουμε στο ακτινολογικό αλλά κρανίου τόπος. Ψυχή δεν υπάρχει, οι πόρτες ορθάνοιχτες, η βρώμα σε όλο της το μεγαλείο και γενικότερα αν υπήρχε κάτι αξίας να κλέψω θα το έκανα με μεγάλη άνεση χωρίς να καταλάβει κανείς. Αν ξαναβρεθώ σε τέτοια κατάσταση θα πάρω τη βιντεοκάμερα και θα τους κάνω σούργελο στο You Tube. Περιμένουμε λίγο αλλά ο ακτινολόγος άφαντος. Φαίνεται ότι όλοι στο Ι.Κ.Α. βρίσκονται σε ένα διαρκές διάλειμμα. Πάω στη ρεσεψιόν και ζητάω να τον ειδοποιήσουνε. Μετά από δυο με τρία λεπτά κάνει την εμφάνιση του ο κόπανος νούμερο τρία. "Για ακτίνες ήρθατε;", μας ρωτάει. Πόσο μαλάκας πρέπει να είναι κάποιος για να κάνει μια τόσο ηλίθια ερώτηση; "Όχι ένα κιλό φέτα θα ήθελα", του απαντάω. Τεσπα! Βγάζουμε ακτίνες και πάμε στο άλλο πανάθλιο κτήριο του Ι.Κ.Α. και πάλι. Δείχνουμε τις ακτίνες και μας λέει ο γιατρός του διαλείμματος: "Μάλιστα. Θα σας χορηγήσω αντιβίωση και depon". Έλα ρε μεγάλε! Για ένα κρύωμα, για μια βρογχίτιδα τι θα μας έδινες άλλο; Viagra; Σημείωση: Πάνω στο γραφείο του γιατρού υπήρχε ένα πακέτο με τσιγάρα και αναπτήρας. Αυτό δεν είναι κακό. Υπήρχε όμως και ένα τασάκι με γόπες. Οι γόπες για να βρεθούνε εκεί πρέπει να προϋπάρξει η διαδικασία του καπνίσματος. Αμφιβάλλω να κατέβηκε ο δόκτορας κάτω, να βγήκε έξω, να κάπνισε και μετά να κουβάλησε και πάλι στον πρώτο όροφο τις γόπες του. Απλά το επισημάνω.
Τόσα λεφτά παίρνει το γαμημένο το Ι.Κ.Α. Γιατί υπολειτουργεί; Γιατί δεν ελέγχει κανένας όλους τους καρεκλοκένταυρους που πάνε εκεί όχι για να δουλέψουν αλλά για να περάσουν την ώρα τους και να ζεστάνουν με τις κωλάρες τους τις καρέκλες; Πότε θα τιμωρηθεί κάποιος γαμώ το κέρατο μου; Η πολιτεία πρέπει να το πάρει χαμπάρι. Το Ι.Κ.Α. είναι άλλη μια ανοιχτή πληγή για την Ελλάδα.
