Δεν ξέρω πως να ξεκινήσω αυτό το post. Τελικά πολύ κακό για το τίποτα. Όταν χάνεις ανθρώπους που γουστάρεις χάνεις και ένα κομμάτι του εαυτού σου. Όταν βλέπεις μια μάνα να θάβει το παιδί της μέσα σε αναφιλητά σκέφτεσαι ότι δεν υπάρχει χειρότερη κατάρα στον κόσμο. Το ίδιο ισχύει και για έναν πατέρα βέβαια. Γιατί; Γιατί έτσι είναι η μοίρα. Ο καρκίνος σε οποιαδήποτε μορφή δεν ξεχωρίζει καλούς ή κακούς, παιδιά ή μεγάλους. Δε ρωτάει. Όποιον πάρει ο χάρος. Πολλές φορές όμως ο χάρος κάνει διακρίσεις και παίρνει τους καλούς.
Πήγαμε στο φεγγάρι και ένα φάρμακο γι' αυτή την κολοαρρώστια δε μπόρεσε να βρεθεί. Ψάχνουμε να βρούμε το σωματίδιο του Θεού ενώ ακόμα δε βρήκαμε το αντίδοτο που θα σώσει τον άνθρωπο από την πιο ύπουλη αρρώστια.
Ψάχνουμε να βρούμε την ευτυχία μέσα σε βιτρίνες, με υλικά και πολυσύνθετα αγαθά και εθελοτυφλούμε στα αυτονόητα. Απλοϊκότητα, γέλιο, έρωτας, κατανόηση, συμπαράσταση, συμπόνοια, ανθρωπιά.
Στη μνήμη του πιο χαμογελαστού ανθρώπου που γνώρισα στη ζωή μου ... του θείου μου Αυγερινού ...
