Μετά από διάστημα δέκα ημερών και πάλι εδώ, παρών στη blogόσφαιρα. Ο λόγος της απουσίας μου είναι ότι φιλοξενούσα στο σπίτι μου την περασμένη εβδομάδα μέχρι και προχθές το βαφτιστήρι και ανηψάκι μου από τη Λιθουανία μαζί με τους γονείς του. Το βρήκα ως μια καλή ευκαιρία να κάνω και λίγη αποτοξίνωση από το διαδύκτιο.
Ο πιτσιρικάς μας πήρε τα μυαλά. Τρισήμισι μόλις χρονών και έγινε το σημείο αναφοράς του εδώ μικρόκοσμου μας. Είναι αστέρι με όλη την έννοια της λέξης. Ομολογώ πως όταν έφυγαν τη Δευτέρα που μας πέρασε χαλάστηκα άσχημα. Είχα συνηθίσει στο χαρούμενο πανικό που επικρατούσε μέσα στο σπίτι. Γυρνούσαμε από τη δουλειά και παίρναμε ενέργεια από τα καμώματα του.
Βέβαια το σύμπαν συνωμότησε για άλλη μια φορά εναντίον εμού και της συμβίας μου για να μας δυσκολέψει τη ζωή και να μην μπορέσουμε να προλάβουμε να δείξουμε όλα αυτά που προγραμματίσαμε στους επισκέπτες μας. Οι υπερωρίες πήγαν βροχή και ο καιρός δεν ήταν ιδιαίτερα ευνοϊκός. Ευτυχώς που είμαστε πεισματάρηδες και τελικά καταφέραμε (με δυσκολίες πάντα) να προσφέρουμετο 60% των εικόνων που θέλαμε αλλά αυτή η επίσκεψη του μπόμπιρα με τους γονείς του ήταν η πρώτη και όχι η τελευταία οπότε επιφυλασσόμαστε για το μέλλον. Το κυριότερο για 'μένα ήταν ότι ήρθαμε πιο κοντά με το βαφτιστήρι μας και τον υπερφορτώσαμε με διασκέδαση, εμπειρίες, εικόνες και παιχνίδι.
Θα ξαναβρεθούμε σε ένα δίμηνο στη Λιθουανία. Πάντως η γλυκόπικρη γεύση του αποχωρισμού ακόμα παραμένει άσχετα αν πέρασαν ήδη τρεις μέρες.
