Είναι από τις λίγες φορές που θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό. Όλοι αγχώνονται και τρέχουν αλαφιασμένοι μέσα στην αβεβαιότητα λόγω της παγκόσμιας οικονομίας. Εγώ παραμένω cool. Δεν υπάρχει άγχος από την πλευρά μου για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπάρχει μία. Δεκάρα τσακιστή που λένε. Ούτε cent. Πόσο μάλλον για καταθέσεις σε τράπεζα. Αυτό είναι ανέκδοτο. Και δε με πειράζει εφόσον ποτέ μου δεν κατάφερα να έχω ένα σοβαρό ποσό σε λογαριασμό τραπέζης πλην το μισθό μου που μπαίνει κάθε μήνα και εξανεμίζεται σε χρόνο dt. Αχνά θυμάμαι πριν δέκα χρόνια κατάφερα να μαζέψω 800000 δραχμές κάνοντας τρεις δουλειές για να αγοράσω το πρώτο μου αυτοκίνητο ένα μεταχειρισμένο Citroen AX Pallas 1000 (και ούτε) κυβικών εκατοστών μοντέλο του 1992. Από τότε δεν περισσεύει τίποτα για την τράπεζα. Εδώ δε φτάνουν για να βγει ο μήνας, την τράπεζα θα σκεφτόμαστε;
Από την άλλη το αγγούρι των αυξημένων επιτοκίων σε δάνεια και πιστωτικές κάρτες ολοένα φαίνεται και πιο ξεκάθαρο. Με λίγα λόγια καλείται ο απλός πολίτης να πληρώσει τη νύφη για άλλη μια φορά άσχετα αν αυτός δε φταίει σε τίποτα. Κοντά σε όλα αυτά αυξάνονται και αυτοί που τείνουν να γίνουν καρδιοπαθείς γιατί τα Μ.Μ.Ε. για χάρη της τηλεθέασης βάζουν έχτρα σάλτσα τραγικότητας στα γεγονότα που αφορούνε την παγκόσμια οικονομική κρίση.
Ένα απλό ερώτημα έχω να κάνω. Ρητορικό. Πιο κάτω από τον πάτο πάει ρε παιδιά; Δεν πάει. Άντε και φαλήρισαν οι τράπεζες, τι έγινε; Οι περισσότεροι δεν είχαμε και θα συνεχίσουμε να μην έχουμε λεφτά. Θα συνεχίσουμε την καθημερινότητα μας. Θα ακριβύνουν όλα κάμποσες φορές και θα παραπονιόμαστε ότι δε φτάνουν τα φράγκα. Μα αυτό δεν κάνουμε εδώ και χρόνια; Μια από τα ίδια δηλαδή.
Προσωπικά πιστεύω ότι όλα αυτά είναι παιχνίδια των "ισχυρών" για να βάλουν περισσότερο παραδάκι στην τσέπη τους. Τίποτα παραπάνω, τίποτα παρακάτω.
