Ακρίβεια, οικονομική ύφεση, κρίση, κραχ είναι οι λέξεις που ταλανίζονται μέσα στο μυαλό μας όλο και πιο έντονα τις τελευταίες μέρες. Χθες είδα στην τηλεόραση τι συνέβη στην Ισλανδία. Ειλικρινά τις Σκανδιναβικές χώρες τις περίμενα να είναι πιο ανθεκτικές στην οικονομική κρίση αλλά μάλλον έπεσα έξω.
Στην Ιρλανδία οι βουλευτές της χώρας για να βοηθήσουν την κατάσταση δίνουν το 10% του μισθού τους. Κατά τη γνώμη μου μπορούσαν να δώσουν κάτι παραπάνω αλλά από το τίποτα... Σε σχέση με τους δικούς μας πολιτικούς που έδωσαν στον εαυτό τους αύξηση πριν λίγους μήνες και για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης το μόνο που κάνουν είναι να βγάζουν λογύδρια με τη σέσουλα (έτσι και αλλιώς τζάμπα είναι).
Στην Ελλάδα οι τράπεζες είναι ανθεκτικές μας λέει ο πρωθυπουργός. Φυσικό είναι με τέτοια επιτόκια τόσα χρόνια οι τράπεζες έχουν χρυσώσει για τα καλά, στην πρώτη φουρτούνα τουλάχιστον πρέπει να είναι ανθεκτικές. Όλη η Ευρώπη κατεβάζει τα επιτόκια για να ανακουφιστούν οι πολίτες αλλά στην Ελλάδα αυτό το πράγμα είναι αδιανόητο. Όπως και με το πετρέλαιο. Οι τιμές έπεφταν σε όλον τον κόσμο αλλά στην Ελλάδα η άνοδος είναι ο μοναδικός δρόμος.
Δε μπορώ να καταλάβω όλα αυτά που λένε οι έμποροι, βενζινοπώλες και οι λοιποί ότι δε γίνεται να κατέβουν οι τιμές γιατί δεν ισχύουν και στις άλλες χώρες. Γιατί μια ζωή η Ελλάδα να είναι προβληματική όσον αφορά τους πολίτες;
Είμαστε η χώρα του παραλόγου και θα παραμείνουμε γιατί όλοι δουλεύουμε με επίκεντρο το ΕΓΩ και όχι το κοινό καλό. Κοιτάζουμε το προσωπικό κέρδος. Δεν είναι λίγοι αυτοί που κλαίγονται και γκρινιάζουν όχι γιατί έχουν ζημία αλλά πολύ απλά το κέρδος τους είναι λιγότερο από το αναμενόμενο ή επειδή φέτος δεν κερδίσανε τόσα πολλά όσα πέρυσι.
Για να γίνει λειτουργικό το κράτος πρέπει να αλλάξει και η νοοτροπία του Έλληνα σε πολλά πράγματα. Από το ποιους ψηφίζουμε μέχρι την κατάργηση του ωχαδερφισμού και του "δε βαριέσαι". Από τα πιο απλά μέχρι τα πιο πολυσύνθετα. Πρέπει να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας εφ' όλης της ύλης και να βάλουμε το κοινό καλό πάνω απ' όλα. Αν συνεχίσουμε να δουλεύουμε εγωιστικά λυπάμαι αλλά... μαύρο φίδι που μας έφαγε!
Πρέπει να καταργήσουμε την άτυπη κληρονομικότητα της κυβέρνησης του τόπου σε τρεις οικογένειες, να μάθουμε να δίνουμε τα παπούτσια στο χέρι στον πολιτικό που ξεφεύγει, να αρθεί η βουλευτική ασυλία, να μάθουμε να πετάμε τα σκουπίδια στους κάδους, η παιδεία να είναι ουσιαστική, να γίνουμε ενεργοί πολίτες που κρίνουν και παρεμβαίνουν, να λέμε όχι στις προχειρότητες, να προσέχουμε τη φύση, να σταματήσουμε να δουλεύουμε με απόλυτο γνώμονα το μεγαλύτερο και βραχυπρόθεσμο κέρδος, να σταματήσουμε την τσιμεντοποίηση των πάντων, να λέμε όχι στη μανία της υπερκατανάλωσης, να ρίξουμε στα Τάρταρα την κουτοπονηριά που μας χαρακτηρίζει, να, να, να... θέλει πολύ δουλειά.
Πάνω απ' όλα χρειάζεται αυτοκριτική και να ξέρουμε τι θέλουμε. Δεν είναι εύκολα αλλά αν θέλουμε ποιότητα ζωής και όχι μόνο επιβίωση πρέπει να αλλάξουμε πολύ.
