Το πρωί μόλις ξύπνησα πριν πάω στη δουλειά ανοίγω την μπαλκονόπορτα για να μπει καθαρός αέρας και βγαίνω ο μαλάκας στο μπαλκόνι να τραβήξω δυο - τρεις βαθιές τζούρες καθαρό οξυγόνο (sorry... εννοώ καυσαέριο).
Πω πω ρε πούστη μου! Κόντεψα να ξεράσω. Μια μπόχα άλλο πράγμα. Σκουπιδίλα μέχρι αηδίας. Ο κάδος που έχω κάτω από το μπαλκόνι μου (μένω και στον πρώτο όροφο) σχεδόν θαμένος από τα σκουπίδια. Μπαίνω μέσα και κλείνω την μπαλκονόπορτα και ανάβω ένα τσιγάρο για να συνέλθω. Α... όλα κι όλα! Χίλιες φορές προτιμώ να μυρίζω τσιγαρίλα παρά αυτή τη βρώμα.
Μέχρι να περπατήσω πενήντα μέτρα για να φτάσω στο αυτοκίνητο για να πάω στη δουλειά κόντεψα να πέσω κάτω από τη μπίχλα δέκα φορές. Εννοείται ότι κατέβαζα καντήλια όλη την ώρα και όταν έφτασα επιτέλους στο αυτοκίνητο προς μεγάλη μου δυσάρεστη έκπληξη είδα ότι έπρεπε να μετακινήσω καμιά εικοσαριά τουλάχιστον σακούλες με σκουπίδια για να μπορέσω να ανοίξω την πόρτα. Άντε να κάνω και αυτήν την παπαριά. Μόλις τελείωσα σκάει δίπλα μου σα βόμβα άλλη μία από ψηλά. Προφανώς κάποιο ζώο από πάνω δεν είχε τη στοιχειώδη ιδέα να δει αν είναι κανένας κάτω για να μην τον περιλούσει με σκουπιδαριό. Της ρίχνω μερικά γερά μπενιλίκια και μπαίνω στο αμάξι.
Στο δρόμο για τη δουλειά η πόλη έμοιαζε με βομβαρδισμένο τοπίο. Μια τεράστια χωματερή. Ακόμα και μέσα στη μέση του δρόμου σακούλες ξεσκισμένες από τα σκυλιά και όλα τα καλούδια που είχαν μέσα σκόρπια.
Για άλλη μια φορά τα καταφέραμε. Μπράβο μας! Αν ασχολούμασταν λίγο με την ανακύκλωση δε θα είχαμε τόσο μεγάλο πρόβλημα ακόμα και με τις απεργίες.
