Σήμερα στη δουλειά εκεί που έκανα διάλειμμα για τσιγάρο άκουγα ένα συνάδελφο που έλεγε για το μικρό του αδερφό και την παρέα του και τις σκανδαλιές που έκαναν στο σχολείο.
Μετά από ένα λεπτό έφαγα φλασιά και θυμήθηκα όταν είμουν έφηβος με τα κολλητάρια μου τις άπειρες μαλακίες που κάναμε! Τηλεφωνικές φάρσες, τσιγάρα που βάζαμε λεφτά όλοι μαζί για να αγοράσουμε συνεταιρικά, τσόντες που βλέπαμε στο video όταν έλειπαν οι γονείς μας, καμακώματα του κώλου και μαγκιές στα κορίτσια, καζούρα στους καθηγητές και σε συμμαθητές, βόλτες με παπάκια, ξεσηκώναμε τη γειτονιά με τη μουσική που έπαιζε στη διαπασών, βρίζαμε χωρίς λόγο. Είμασταν λίγο κολοπαίδια είναι η αλήθεια.
Τώρα χαθήκαμε. Ο καθένας το δρόμο του. Άλλος παντρεύτηκε, άλλος μετανάστευσε, άλλος καβάλησε το καλάμι, άλλος καβάλησε μηχανή και σκοτώθηκε. Τώρα βρισκόμαστε, όσοι απομείναμε, μια με δυο φορές το μήνα και αν. Καλά ήταν μωρέ! Τελικά οι αναμνήσεις μένουν. Α ρε φιλαράκια... δε σας ξεχνάω... Σας ευχαριστώ για όλα.
"ΑΝΤΕ ΡΕ, ΑΚΟΜΑ ΜΕ ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ; ΠΑΜΕ ΜΕΣΑ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ."
Απότομη προσγείωση. Τα κεφάλια μέσα!
