Χθες είδα στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ ένα ενδιαφέρον ντοκυμαντέρ σχετικά με το F - word (δηλαδή fuck) και τις υπόλοιπες βωμολοχίες. Είναι απίστευτοι οι Αμερικάνοι. Σκοτώνουν τη μισή υφήλιο αλλά θεωρούν αμαρτία να βρίζεις. Αν ένα παιδί ακούει άσχημες λέξεις (λένε) επηρεάζεται και όταν μεγαλώσει μπορεί να γίνει κακός άνθρωπος. Άκουσον άκουσον.
Προσωπικά βρίζω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και δεν έχω κλέψει κανένα, δεν έχω σκοτώσει κανένα, δεν μπλέχτηκα με ναρκωτικά και αν δω ότι κάποιος χρειάζεται βοήθεια ευχαρίστως να βοηθήσω αν μπορώ.
Ειλικρινά δε μπορώ να φανταστώ μεσογειακό τύπο και μάλιστα έλληνα που να μη βρίζει. Είναι στο DNA μας. Πολλές φορές χρησιμοποιούμε τις βρισιές ως μέσο επικοινωνίας και όχι ως λεκτικό μέσο για να θίξουμε κάποιον. Τις χρησιμοποιούμε στις τέχνες. Ακόμα και ο Αριστοφάνης χρησιμοποιούσε πολλά μπινελίκια.
Τα παιδιά δεν τις μαθαίνουν αυτές τις λέξεις στο σπίτι αλλά στο σχολείο από συμμαθητές τους οπότε όποια προσπάθεια να κρατηθεί η πιτσιρικαρία μακριά από τις "κακές λέξεις" δεν πρόκειται να φέρει κανένα αποτέλεσμα.
Με τις βρισιές μπορούμε να εκφράσουμε και να απελευθερώσουμε αισθήματα χαράς, λύπης, οργής, αγανάκτησης. Εκεί που άλλες λέξεις δεν επαρκούν έρχονται τα μπινελίκια και συμπληρώνουν τα κενά.
Σίγουρα οι βωμολοχίες αποτελούν κριτήριο λογοκρισίας από κάποιους υπερσυντηρητικούς και ως αποτέλεσμα έχουμε πολλές φορές να διαβάζουμε ή να ακούμε μια ξύλινη γλώσσα.
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχει άνθρωπος και μάλιστα έλληνας που να μην έχει βρίσει. Η βωμολοχία είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μας και όσο τα πράγματα θα σφίγγουν τα βρισίδια θα αυξάνονται.
