Επιτέλους δουλειά. Σήμερα ήταν η πρώτη μου μέρα που δούλεψα. Είχα να δουλέψω από τις αρχές του περασμένου Αυγούστου. Τη Δευτέρα δύο Μαΐου θα γίνει επίσημα και η πρόσληψη μου. Αυτή η εβδομάδα υποτίθεται ότι θα είναι δοκιμαστική αλλά πληρωμένη κανονικά. Ας τα πάρουμε από την αρχή.
Είχα ραντεβού σήμερα το πρωί στις οχτώ το πρωί με τον διευθυντή παραγωγής και από τον ενθουσιασμό μου βρέθηκα στην εταιρία στις εφτάμιση. Έκανα ένα τσιγάρο για να περάσει η ώρα και μπήκα μέσα στο κτήριο. Άνοιξαν οι αυτόματες πόρτες και άνοιξε ταυτόχρονα ένα καινούριο κεφάλαιο για 'μένα. Ανέβηκα τις σκάλες για να πάω στη γραμματεία. Όταν ανέβηκα στον πάνω όροφο κατάλαβα ότι ήμουν μόνο εγώ και ο εαυτός μου. Κατεβαίνω κάτω και πάω να βγω. Αμ δε! Το φοτοκύτταρο που ανοίγει την πόρτα ήταν απενεργοποιημένο και έτσι βρέθηκα εγκλωβισμένος μέσα στο κτήριο. Εν ολίγοις περίμενα μισή ώρα για να εμφανιστεί κάποιος και να μπορέσω να βγω. Τεσπα!
Μετά από ένα μισάωρο ακόμα βρέθηκα στο γραφείο του διευθυντή να κουβεντιάζω... ή μάλλον να μονολογεί και εγώ να ακούω. Προφανώς ήθελε να μου δείξει ποιος είναι το αφεντικό εκεί πέρα και μου επανέλαβε πάνω από δέκα φορές ότι δε θα ανεχτεί λάθη. Δε μπόρεσα να καταλάβω προς τι τόση επιθετικότητα. Μετά είχαμε και μάθημα ηθικής. Βέβαια! Μετά ήρθε η ώρα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και της αγοράς γενικότερα. Μετά από το σύντομο αλλά περιεκτικότατο μάθημα με παρέδωσε σε έναν άλλον για να με οδηγήσει στον προϊστάμμενο μου. Εκεί πέρα ο τελευταίος μου είπε για τα της δουλειάς εν συντομία και με ξενάγησε στο χώρο. Δεν μπορώ να πω αν είναι καλός ή κακός, ούτε γι' αυτόν ούτε για κανέναν άλλο. Ο χρόνος θα δείξει. Στην αρχή σχεδόν όλοι είναι ευγενικοί.
Μετά ο προϊστάμμενος με οδήγησε σε έναν υπάλληλο που είναι άτυπα κάτι σαν υπεύθυνος. Εγώ κάτι τέτοιους τους ξέρω ως τσάτσους και ρουφιάνους. Τεσπα! Ας μη βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα. Στο τέλος πήγα στο πόστο μου όπου ήταν ένα άλλο παιδί και θα δουλεύαμε μαζί μέχρι να μάθω καλά αλλά και το πόστο απαιτεί δυο άτομα.
Η συνθήκες εργασίας σαφέστατα είναι πολύ καλύτερες από την τελευταία κόλαση όπου βρισκόμουνα τα τελευταία χρόνια. Η δουλειά μου είναι πενθήμερη (Δευτέρα - Παρασκευή), μόνο πρωινή και οχτάωρη. Ρε μπας και βρίσκομαι στο δημόσιο; Ραδιόφωνα παίζουν μουσικούλα στο χώρο εργασίας, δεν υπάρχει πίεση γιατί δεν είναι εποχιακή δουλειά αλλά υπάρχει και οργάνωση (υποθέτω). Ως και το κάπνισμα επιτρέπεται την ώρα που δουλεύουμε. Τζακ ποτ σας λέω! Το πόσα θα παίρνω δεν το ξέρω αλλά απ' ότι έμαθα δεν πέφτουν κλεψιές, ο κάθε υπάλληλος πληρώνεται όσα δικαιούται (υπερωρίες, βραδυνά κλπ.) και τα ένσημα κολούνται όλα. Το κυριότερο είναι ότι θα μπορώ να πληρώνω το πανεπιστήμιο.
Σαφώς και πέρασαν αρκετοί περίεργοι να δούνε τον ψάρακα (δηλαδή εμένα) ενώ άλλοι αρκέστηκαν σε πλάγιες ματιές από μακριά. Άλλοι για να το παίξουν ανώτεροι άρχισαν να λένε πράγματα για τη δουλειά, άλλοι ρωτούσαν να μάθουν διάφορα και βρέθηκε ένας μαλάκας που αμόλησε μια χοντράδα αλλά μέσα σε δύο λεπτά τον είχα τακτοποιήσει λεκτικά. Έβγαλε το σκασμό και δε γύρισε ούτε να με κοιτάξει. Κλάι μάιν! Εγώ για δουλειά πήγα εκεί και όχι για δημόσιες σχέσεις. Ένας να έρθει να μου πει το καλωσόρησες και να συστηθεί καθαρά και σταράτα δε βρέθηκε. Όλοι τάχα μου δήθεν είχαν κάποια δουλειά εκεί κοντά για να με δούνε και να με ζυγίσουν.
Αυτά παίδες. Όλα καλά λοιπόν. Εύχομαι καλή τύχη σε όλους όσους συνεχίζουνε να περνάνε το μαρτύριο της ανεργίας. Άντε και στα δικά σας οι ελεύθερες!
